
Hace poco avisé que cerraba mi blog en forma temporal; los motivos, muy personales para explicarlos aquí, aún cuando algunos de Uds. ya los conocen completamente o bien, parte de ellos, lo que me había obligado a avocarme por completo a solucionarlos, llevándome de paso a perder el interés por escribir... Ahora ya puedo anunciar que, al menos en parte, los he solucionado, pues tal como mi amigo Juanma sabe, soy una mujer guerrera y no me rindo fácilmente, sip, soy de las que lucho, que hace mucho aprendí que la vida no es fácil y que cuando se quiere algo, se debe luchar a por ello o al menos, no rendirse sin luchar...
Si bien no he solucionado del todo aquello, ya estoy en el camino final, lo que me ha dado el ánimo, así como Uds. mis querid@s amig@s para volver a escribir, que también les he extrañado; si bien había perdido el interés por escribir, no había abandonado sus hogares, más hoy, con alegría anuncio que he vuelto, y espero no volver a vivir aquellos episodios que me obligaron a partir, aún así, los que sientan el interés por ver lo que he escrito antes tal como lo ha hecho Sherezade, notarán que poco a poco voy transcribiendo mis escritos más antigüos al galego que tanto me gusta...
Sip, es bueno solucionar las cosas, mejor cuando al solucionarlas todo resulta como se desea y, con ello, vuelve la alegría al corazón, la vida misma y la FE tan necesarias para seguir en el camino... Yo voy recuperando todo aquello, han servido mis experiencias y el aprendizaje que me han aportado, he aprendido a aplicarlos con sabiduría para lograr mis objetivos así como para ayudar aquellos que también requieren de tal conocimiento...
A tod@s Uds. mis agradecimientos sinceros, gracias por no olvidarme, gracias por estar conmigo en este trance, gracias por ser mis amig@s de corazón, pues he visto cuánto me quieren, y con ello, reconocer que es muy cierto aquel dicho "LOS AMIGOS SE RECONOCEN EN TRES SITIOS: EN EL HOSPITAL, EN LA CARCEL Y EN EL CEMENTERIO, pero también le agregaría yo que, EN LOS MOMENTOS DIFÍCELES (CUANDO LOS PROBLEMAS Y LA TRISTEZA ATORMENTAN EL ALMA), pues, Uds. no han dudado ni un momento en ofrecerme su apoyo y ayuda, no doy nombres en particular pues, cada un@ de Uds. sabe perfectamente a quienes me refiero, considerando por tanto innecesario nombrarlos uno a uno, simplemente MI AGRADECIMIENTO ETERNO y mi amistad sincera...
Gracias por ese bosque que poco a poco va creciendo, en el que habitan Uds. a mi lado así como lo hacen en mi corazón...
Hai pouco avisei que pechaba o meu blog en forma temporal; os motivos, moi persoais para explicalos aquí, aínda cando algúns de Uds. xa os coñecen completamente ou ben, parte deles, o que me obrigou a avocarme por completo a solucionalos, levándome de paso a perder o interese por escribir... Agora xa podo anunciar que, polo menos en parte, solucioneinos, pois tal como o meu amigo Juanma sabe, son unha muller guerreira e non me rendo facilmente, sip, son das que loito, que fai moito aprendín que a vida non é fácil e que cando se quere algo, débese loitar a por iso ou polo menos, non renderse sen loitar...
Aínda que non solucionei do todo aquilo, xa estou no camiño final, o que me deu o ánimo, así como Uds. os meus querid@s amig@s para volver escribir, que tamén lles estrañei; aínda que perdera o interese por escribir, non abandonara os seus fogares, máis hoxe, con alegría anuncio que volvín, e espero non volver vivir aqueles episodios que me obrigaron a partir, aínda así, os que sentan o interese por ver o que escribín antes tal como fíxoo Sherezade, notarán que aos poucos vou transcribiendo os meus escritos máis antigüos ao galego que tanto me gusta...
Sip, é bo solucionar as cousas, mellor cando ao solucionalas todo resulta como se desexa e, con iso, volve a alegría ao corazón, a vida mesma e a FE tan necesarias para seguir no camiño... Eu vou recuperando todo aquilo, serviron as miñas experiencias e a aprendizaxe que me achegaron, aprendín a aplicalos con sabedoría para lograr os meus obxectivos así como para axudar aqueles que tamén requiren de tal coñecemento...
A tod@s Uds. os meus agradecementos sinceros, grazas por non esquecerme, grazas por estar comigo neste transo, grazas por ser as miñas amig@s de corazón, pois vin canto me queren, e con iso, recoñecer que é moi certo aquel dito "Os AMIGOS RECOÑÉCENSE EN TRES SITIOS: NO HOSPITAL, NA CARCEL E NO CEMITERIO, pero tamén lle agregaría eu que, NOS MOMENTOS DIFÍCELES (CANDO Os PROBLEMAS E A TRISTEZA ATORMENTAN A alma), pois, Uds. non dubidaron nin un momento en ofrecerme o seu apoio e axuda, non dou nomes en particular pois, cada un de Uds. sabe perfectamente a quen me refiro, considerando xa que logo innecesario nomealos un a un, simplemente O meu AGRADECEMENTO ETERNO e a miña amizade sincera...
Grazas por ese bosque que aos poucos vai crecendo, no que habitan Uds. ao meu lado así como fano no meu corazón...