
domingo, 19 de agosto de 2018
CUANTO SILENCIO QUE PESA
lunes, 13 de junio de 2011
RECORDANDO

viernes, 15 de junio de 2007
SINTIENDO

Miro en la profundidad de tus ojos
y veo en tu mirada
sueños no realizados
ansias trabadas
escucho en tu voz
una palabra que me contaba
de aquellas frases de amor
que se negaron a salir de tu garganta
tomo tus manos y siento
la tiebiesa en ellas clavada
junto a las caricias
que se quedaron pegadas
observo tu caminar
y noto en tu andar
el peso de los años
que te llevan a rastras
caminando sin dirección
extraviado entre tus lágrimas
por aquella que de ti se burló
que te hizo perder la esperanza
ya no quieres más amor
ya no quieres más palabras
sólo quieres seguir
deambulando como un fantasma
SVW

miércoles, 16 de mayo de 2007
CUANDO SOMOS HIJOS

Pero siempre tuve claro que, mi forma estrafalária de aquellos años, se debía a mi gran falta de cariño por parte de mis progenitores, y a mi necesidad de ello... Así fue, como para mi gran fortuna, siempre obtuve ese cariño por parte de mis profesoras (es), partiendo por las monjas donde estudié en la primaria (y a quienes les debo en gran parte ser quien soy y, quererme yo misma, así como mi autoaceptación) y luego a estos maestras (os), que también vieron el ser que habitaba en mí...
Yo por mi parte, como animalito indefenso, me dejé querer y guiar, cosa que hoy observo, no es así con estos niños que se encuentran tan perdidos y solitarios como yo lo estuve un día; y los adultos pasamos por su lado sin saber ni importarnos, y sus padres... sólo deseando desvincularse pronto de estos "reveldes sin causa"...
Como sea, el punto es, nuestra gran necesidad de ser queridos y aceptados, principalmente por nuestros padres, luego nuestros familiares y amigos, siguiendo nuestras parejas, para finalmente desear ser aceptados por nuestro entorno, y al no lograrlo nos volvemos desadaptados, parias de la sociedad, viviendo con otros desadaptados o viviendo en soledad, lo que empeora nuestro sentir por falta de amor y nuestra necesidad de éste...
Me siento una gran afortunada al haber obtenido ese amor de aquellos que guiaron mis primeros pasos por el mundo del conocimiento, algo que jamás dejaré de reconocer, deploro en cierto modo, la falta de amor y preocupación por parte de mis padres, quienes estaban tan concentrados en sus discuciones y deseos de destrucción mutua, que me ignoraron dejándome en manos de otros para mi desarrollo que, aunque no fue desdichado sino afortunado ese hecho, no me pareció ni me parece correcto aún hoy en día... Más al haber recibido todo ese afecto por mis mentores, hoy puedo reconocerme como una mujer bien educada, correcta, que puedo mirarme al espejo sabiendo y aceptando quien soy, y en particular, teniéndo una perspectiva de la vida que me permite sacar siempre lo positivo de toda situación por muy desafortunada que parezca...
Rindo mis agradecimientos a todos aquellos que formaron a este ser que habita en mi, en particular a aquella monja Sor Victoria (Q.E.P) quien habiéndose privado de ser madre en la vida real, por consagrar su vida a Dios, fue para mí, una verdadera madre junto a mi abuela, quien me heredó todas sus costumbres, refinamiento, y garbo, siendo ambas quizá más que la verdadera...
Gracias a ellos, no me perdí en el camino de la vida... vida que ha tenido sus tropiesos, sus desaciertos, oasis y desiertos, penas y alegrías... más, no ha estado carente de ese deseo de querer seguir adelante, de tener el coraje para levantarme de cada abatimiento, poder dar el paso cada día, ese paso escencial para hechar a andar esa maquinaria y seguir viva...

sábado, 5 de mayo de 2007
MOMENTOS

Con alegría enfrento el nuevo día, las sombras oscuras que aún quedan en mi cielo, poco a poco van tomando un color más claro, quedando ahí, en ese baúl de los recuerdos, aquel al que he hechado mano tan frecuentemente en este último tiempo... Hay tanto que deseo dejar atrás, entre ello un recuerdo que aún me lacera y hace sangrar mis heridas, y en ocasiones, simplemente no puedo, por más que trate de dejarle en ese baúl, se niega a quedarse ahí, surgiendo en aquellas horas en que todo debiera ser quietud y paz...
Pero he de seguir adelante, más ahora que mis fuerzas casi extintas en un momento, han surgido nuevamente de la nada, para llenarme de vida, para darme nuevas esperanzas de un futuro mejor... para demostrarme que aún me quedan días y emosiones nuevas por vivir, y quiero vivirlas en plenitud, me he ganado ese derecho a fuerza de sufrimiento y entrega, así que sacudo mi cabeza, como tratando de alejar aquellos recuerdos y momentos en que siento que voy a desfallecer, me miro en el espejo, me regalo una sonrisa, vistiéndo uno de esos atuendos que me hacen sentir que hay un ser dentro de mí, y me abalanzo a la calle con pie seguro, la espalda erguida, sonriendo como si guardara un secreto travieso y me digo: SI, HOY ES MI DIA DE VENCER AL MUNDO...
Entre los cambios que se han ido produciendo... me he percatado que, estoy empezando a disfrutar de aquellos piropos y lisonjas que me dedican los hombres al verme pasar. Antes, fuera de rechazarlos, me causaban mucha indignación, fastidio, y estupor, hoy en cambio, hasta me atrevo a agradecerlos en ciertos instantes, por provenir de caballeros educados cuyas palabras distan en mucho de ser soeses... me siento liberada, feliz, y ansiosa por vivir esos nuevos momentos... por lo que, al tiempo de agradecer para mis adentros esas lisonjas, dependiendo del momento y el caballero, hasta me he atrevido en ocasiones a agradecerlos con una leve sonrisa y una inclinación en señal de aceptación y reconocimiento ante lo dicho...
Hasta el menor de mis hijos varones, ha comenzado a aceptar con resignación que a su madre la piropeen en la calle mientras camino a su lado, así mismo, también ha dejado de recriminarme que sus compañeros lo fastidien y le digan que su madre es atractiva... como si yo fuera a ligarme a algún crío de corta edad... si ya he tenido suficiente con los gilipollas que se han mezclado en mi vida antes... aún así, sonrío al verle el semblante tan serio y siento deseos de abrazarle...
En cuanto a mi hijo mayor, me faltan brazos y segundos para acariciarlo y abrazarle... y él también ha comprendido que, por mucho que crezca en porte y edad, jamás dejará de ser mi hijo amado, mi bebé, mi niño... y que para mí, jamás crecerá
martes, 17 de abril de 2007
JUAN SALVADOR GAVIOTA...
Aquí lo dejo para que disfruten un poco, y comprendan por qué me gusta especialmente este trozo...
He ido dónde y cuándo he querido –miró hacia el mar- es extraño. Las gaviotas que desprecian la perfección por el gusto de viajar, no llegan a ninguna parte, y lo hacen lentamente. Los que se olvidan de viajar por alcanzar la perfección, llegan a todas partes, y al instante. Recuerda Juan, el cielo no es un lugar ni un tiempo, porque el lugar y tiempo poco significan... hasta que logres volar por el pasado y el futuro. Y entonces, estarás preparado para empezar lo más difícil, lo más colosal, lo más divertido de todo. Estarás preparado para subir y comprender el significado de la bondad y el amor…
extracto “Juan Salvador Gaviota de Richard Bach”
Ao entrar a outro blog, recordei este extracto que fixen fai algún tempo, do que é un dos meus libros favoritos entre outros tantos que gardo no meu libreiro...
Aquí déixoo para que gocen un pouco, e comprendan por que me gusta especialmente este anaco...
fun onde e cando quixen ?mirou cara ao mar- é estraño. As gaivotas que desprezan a perfección polo gusto de viaxar, non chegan a ningunha parte, e fano lentamente. Os que se esquecen de viaxar por alcanzar a perfección, chegan a todas partes, e ao instante. Recorda Juan, o ceo non é un lugar nin un tempo, porque o lugar e tempo pouco significan... ata que logres voar polo pasado e o futuro. E entón, estarás preparado para empezar o máis difícil, o máis colosal, o máis divertido de todo. Estarás preparado para subir e comprender o significado da bondade e o amor...
extracto "Juan Salvador Gaivota" de Richard Bach...
SENTIR

que ya no puedes más
eleva una plegaria
y Dios estará junto a tí
cuando sientas
que estás cansada de sufrir
mira al cielo
y recordarás que Dios está aquí
cuando sientas
que te faltan las fuerzas
busca dentro de tí
y sentirás que Dios está dentro de tí
cuando sientas
que la vida es injusta
mirate en el espejo
encontrarás el don de Dios en tí
cuando sientas
que todos se han olvidado de tí
mira tus manos y pies
y verás a Dios sosteniéndo de tí
porque Dios nunca se aleja
si tu no lo alejas
Dios siempre estará ahí para tí...

Si necesitas mis oidos
yo estaré para escucharte
Si necesitas un aliento
yo estaré para alentarte
si necesitas consuelo
yo estaré para consolarte
si necesitas abrigo
yo estaré para abrigarte
si necesitas un consejo
yo estaré para aconsejarte
si necesitas un abrazo
yo estaré para abrazarte
si necesitas una mano amiga
yo estaré para apoyarte
porque ser amigos
es dar sin esperar recibir...
SVW
Para todos mis amigos... y los que busquen mi amistad... no encontrarán en mí, palabras falsas ni lisonjas, sólo alguien que está dispuesta a brindar amistad con sinceridad...
Cando sentas
que xa non podes máis
eleva unha pregaria
e Deus estará xunto a tí
cando sentas
que estás cansada de sufrir
mira ao ceo
e recordarás que Divos está aquí
cando sentas
que che faltan as forzas
busca dentro de tí
e sentirás que Divos está dentro de tí
cando sentas
que a vida é inxusta
mirate no espello
atoparás o don de Deus en tí
cando sentas
que todos esquecéronse de tí
mira as túas mans e pés
e verás a Deus sosteniéndo de tí
porque Divos nunca se afasta
se o teu non o afastas
Deus sempre estará aí para tí...
SVW
Se necesitas os meus oidos
eu estarei para escoitarche
Se necesitas un alento
eu estarei para alentarche
se necesitas consolo
eu estarei para consolarche
se necesitas abrigo
eu estarei para abrigarche
se necesitas un consello
eu estarei para aconsellarche
se necesitas un abrazo
eu estarei para abrazarche
se necesitas unha man amiga
eu estarei para apoiarche
porque ser amigos
é dar sen esperar recibir...
SVW
Para todos os meus amigos... e os que busquen a miña amizade... non atoparán en min, palabras falsas nin lisonjas, só alguén que está disposta a brindar amizade con sinceridade...
lunes, 16 de abril de 2007
¿¿¿Quienes somos???

El mesías de Dune… de Frank Herbert
“Los corazones de todos los hombres moran en la misma soledad”…
El mesías de Dune… de Frank Herbert
Existe un límite a la fuerza que ni siquiera los más poderosos pueden aplicar sin destruirse a sí mismos. Juzgar este límite es el auténtico arte de gobernar. Usar mal este poder es un pecado fatal. La ley no puede ser un instrumento de venganza, nunca un rehén, no una fortificación contra los mártires que ha creado. Uno no puede amenazar a una individualidad y escapar de las consecuencias…
El mesías de Dune… de Frank Herbert
A intrincada expresión dos legalismos desenvólvese ao redor da necesidade de ocultarnos a nós mesmos a violencia que empregamos cara aos demais. Entre privarlle a un home dunha hora da súa vida e privarlle da súa vida existe tan só unha diferenza de magnitude. En ambos os casos usamos a violencia contra el, consumimos a súa enerxía. Elaborados eufemismos poden disimular a nosa intención de matar, pero tras todo uso do poder contra outro a última premisas é a mesma:>...
O mesías de Dune... de Frank Herbert
"Os corazóns de todos os homes moran na mesma soidade"...
O mesías de Dune... de Frank Herbert
Existe un límite á forza que nin sequera os máis poderosos poden aplicar sen destruírse a si mesmos. Xulgar este límite é a auténtica arte de gobernar. Usar mal este poder é un pecado fatal. A lei non pode ser un instrumento de vinganza, nunca un refén, non unha fortificación contra os mártires que creou. Un non pode ameazar a unha individualidade e escapar das consecuencias...
O mesías de Dune... de Frank Herbert
Vida... eternidad... sueños
El mesías de Dune… de Frank Herbert
Extracto de El mesías de Dune… de Frank Herbert
Penso que é unha alegría saberse vivo, e pregúntome se algunha vez poderei mergullarme dentro de min mesmo ata as raíces desta carne e coñecer quen fun realmente. Aí están as raíces. Se algún dos meus actos chegará a descubrirmo algunha vez é algo que permanece enmarañado no futuro. Pero todas as cousas que un home pode facer son miñas. Cada un dos meus actos pode conseguilo...
O mesías de Dune... de Frank Herbert
A carne réndese. A eternidade retírase. Os nosos corpos axitan brevemente esta auga, danzan cunha certa intoxicación ante o amor á vida e a si mesmos, se fixan con algunhas estrañas ideas, logo sométense aos instrumentos do tempo... ¿Que podemos dicir respecto diso? sobrevin. Non son... e con todo, sobrevin...
Extracto do mesías de Dune... de Frank Herbert
La verdad... cosa curiosa...

El respeto por la verdad es casi el fundamento de toda moral. <>. Y esto es un profundo pensamiento si uno concibe hasta qué punto puede ser inestable “la verdad”…
“DUNE de Frank Herbert”
¿Qué es lo que desprecias? Por ello serás conocido…
“DUNE de Frank Herbert”

Mis pies han hollado un desierto
Habitado por ondeantes espejismos.
Voraz de gloria, ávido de peligro,
He recorrido los horizontes de al-Kulab,
Viendo al tiempo nivelar las montañas
En su búsqueda y en su hambre de mí.
Y he visto los gorriones acercarse rápidos,
Tan osados como un lobo al ataque,
Se han dispersado por el árbol de mi juventud.
He oído su multitud en mis ramas.
¡Y he conocido sus picos y sus garras!...
“DUNE de Frank Herbert”
O respecto pola verdade é case o fundamento de toda moral. <>. E isto é un profundo pensamento se un concibe ata que punto pode ser inestable "a verdade"...
"DUNE de Frank Herbert"
Que é o que desprezas... Por iso serás coñecido...
"DUNE de Frank Herbert"
Os meus pés han hollado un deserto
Habitado por ondeantes espellismos.
Voraz de gloria, ávido de perigo,
percorrín os horizontes da o-Kulab,
Vendo ao tempo nivelar as montañas
Na súa procura e na súa fame de min.
E vin os gorriones achegarse rápidos,
Tan ousados como un lobo ao ataque,
Dispersáronse pola árbore da miña mocidade.
oín a súa multitude nas miñas ramas.
¡E coñecín os seus picos e as súas garras!...
"DUNE de Frank Herbert"
jueves, 12 de abril de 2007
Cosas para pensar
Hay en todas las cosas un ritmo que es parte de nuestro universo. Hay simetría, elegancia y gracia… esas cualidades a las que se acoge le verdadero artista. Uno puede encontrar este ritmo en la sucesión de las estaciones, en la forma en que la arena modela una cresta, en las ramas de un arbusto creosota o en el diseño de sus hojas. Intentamos copiar este ritmo en nuestras vidas y en nuestra sociedad, buscando la medida y la cadencia que reconfortan. Y sin embargo, es posible ver un peligro en el descubrimiento de la perfección última. Está claro que el último esquema contiene en sí mismo su propia fijeza. En esta perfección, todo conduce hacia la muerte…
“DUNE de Frank Herbert”
Más allá de un punto crítico, los grados de libertad, en un espacio finito, disminuyen a medida que se incrementa el número. Esto resulta válido tanto para los hombres en el espacio finito de un ecosistema planetario como para las moléculas de gas en una redoma sellada. La cuestión para los seres humanos no es saber cuántos de ellos podrán sobrevivir dentro del sistema, sino qué tipo de existencia será posible para aquellos que sobrevivirán…
“DUNE de Frank Herbert”
Hai en todas as cousas un ritmo que é parte do noso universo. Hai simetría, elegancia e graza? esas calidades ás que se acolle lle verdadeiro artista. Un pode atopar este ritmo na sucesión das estacións, na forma en que a area modela unha crista, nas ramas dun arbusto creosota ou no deseño das súas follas. Intentamos copiar este ritmo nas nosas vidas e na nosa sociedade, buscando a medida e a cadencia que reconfortan. E con todo, é posible ver un perigo no descubrimento da perfección última. Está claro que o último esquema contén en si mesmo a súa propia fijeza. Nesta perfección, todo conduce cara á morte...
"DUNE de Frank Herbert"
Máis aló dun punto crítico, os graos de liberdade, nun espazo finito, diminúen a medida que se incrementa o número. Isto resulta válido tanto para os homes no espazo finito dun ecosistema planetario como para as moléculas de gas nunha redoma selada. A cuestión para os seres humanos non é saber cantos deles poderán sobrevivir dentro do sistema, senón que tipo de existencia será posible para aqueles que sobrevivirán...
"DUNE de Frank Herbert"
miércoles, 11 de abril de 2007
Pensamientos que me gustan

La grandeza es una experiencia transitoria. Nunca es consistente. Depende en parte de la imaginación humana creadora de mitos. La persona que experimenta la grandeza debe percibir el mito que la circunda. Debe reflexionar que es proyectado sobre él. Y debe mostrarse fuertemente inclinado a la ironía. Esto le impedirá creer en su propia pretensión. La ironía le permitirá actuar independientemente de ella misma. Sin esta cualidad, incluso una grandeza ocasional puede destruir a un hombre…
“DUNE de Frank Herbert”
Vinimos de Caladan… un mundo paradisíaco para nuestra forma de vida. No existía en Caladan la necesidad de construir un paraíso físico o un paraíso mental… podíamos verlos en la realidad que nos rodeaba. Y el precio que pagamos era el precio que los hombres han pagado siempre por obtener un paraíso en sus vidas: nos ablandamos, perdimos nuestro temple.
“DUNE de Frank Herbert”
A grandeza é unha experiencia transitoria. Nunca é consistente. Depende en parte da imaxinación humana creadora de mitos. A persoa que experimenta a grandeza debe percibir o mito que a circunda. Debe reflexionar que é proxectado sobre el. E debe mostrarse fortemente inclinado á ironía. Isto impediralle crer na súa propia pretensión. A ironía permitiralle actuar independentemente dela mesma. Sen esta calidade, ata unha grandeza ocasional pode destruír a un home...
"DUNE de Frank Herbert"
Viñemos de Caladan? un mundo paradisíaco para a nosa forma de vida. Non existía en Caladan a necesidade de construír un paraíso físico ou un paraíso mental? podiamos velos na realidade que nos rodeaba. E o prezo que pagamos era o prezo que os homes pagaron sempre por obter un paraíso nas súas vidas: abrandámonos, perdemos noso amorne.
"DUNE de Frank Herbert"