Mostrando entradas con la etiqueta conversaciones locas. Mostrar todas las entradas
Mostrando entradas con la etiqueta conversaciones locas. Mostrar todas las entradas

martes, 22 de mayo de 2007

COSAS QUE HE DESCUBIERTO CON ALEGRÍA




Cuando entré en blogger, por invitación de alguien de buenas intenciones para mí y, a quien conocí en otro espacio, (pero que por una sandez y cosas confusas, posteriormente rechacé el contacto, de lo cual me arrepiento sinceramente)... Lo hice sólo con la intención de poder escribir en soledad y tranquilidad, lejos de aquellos guarros que habitan en esas comunidades donde pueden ligar con facilidad, al paso, poder mantener el contacto con esta maja, y con otros amigos que me siguieron en los pasos, y que hoy hemos acrecentado el vínculo que nos une, convirtiéndonos en amigos, de lo que me siento muy dichosa, pues son amigos muy queridos a quienes respeto sinceramente...

Nunca imaginé que alguien más allá de estos amigos, se detendría a leer mis divagaciones, locuras, y tristezas, así como, no imaginé lo acompañada y querida que llegaría yo a sentirme con las personas que gentilmente dejan sus palabras de aliento, cariño y comprensión... Les nombraría uno a uno, pero me extendería más de lo que lo hago normalmente y, eso ya es demasiado... jajajajajajajaja

Así mismo, no supuse lo mucho que me gustaría leerles en sus propios hogares, lo significativo de poder compartir también sus sentimientos, y en más de una ocasión, vivirlo a travéz de sus letras como si me mirase en el espejo... viendo sangrar sus heridas ocultas al ojo, tal como sangraron y sangran en alguna ocasión aún hoy las mías, en esos días oscuros a los que poco a poco me he ido habituando, así como en ocasiones brilla el arcoíris en mis días...

Una de mis nuevas amigas (hago notar que no utilizo la palabra con ligeresa, pues el significado es muy especial para mí, más al irles conociéndo, y sintiendo lo que sienten, el cariño que me ha surgido, es inevitable, pues soy muy sensible y perceptiva), en fin... como decía, esta guapa, me ha dejao un correito (que ya nos vamos escribiendo más directamente, lo que me da mucha alegría) y me ha dicho que le gustaría ver más sonrisas en mi rincón... Vale guapa... que ya irán saliendo... debo esperar a que amaine este chapuzón para que salga el arcoiris... mientras, nos guareceremos en un rinconcito para hablarnos e ir soltando las risas con travesuras como el meme que Maki tiernamente me ha contagiado, y que ves, ha sido producto de sonrisas sinceras...

También he conocido ayer, a un nuevo visitante, me han dejado pasmadas sus palabras desde el comienzo, tanto como las que ha dejao en el post, así como aquellas que escribe en su lugar... admito que posee mucho conocimiento, del cual pretendo cogerle una alita, si me lo permite, para intentar emprender el vuelo cuando salga de mi capullo... Este nuevo amigo como digo, es hombre culto y, al pasearme por su hogar, me he percatado lo perdida que he estado en mi mundo particular, además de la precaria cultura que yo misma poseo, de la cual en ciertas ocasiones me he sentido orgullosa, más hoy veo con cóngoja, no es todo lo buena que yo quisiese... por lo que, con presteza, pretendo seguirle los talones, para adquirir un poquillo más e ir complementando mis falencias...

Como ya vosotros sabeis, siempre busco sacar lo mejor de todas las situaciones... Mientras conozco a algunos que deploran esto del ciberespacio y las comunidades que acá se establecen... Hoy, saco yo por conclusión y, resultado de mi ecuación que, he obtenido de tod@s uds, un cariño y aprecio del que no me siento merecedora, más gustosa acepto sin remilgos... al paso, he encontrado una fuente en la cual beber algo de esa cultura que tanto valorizo para mi satisfacción personal, para el enriquecimiento de mi intelecto y espíritu...

Gracias a tod@s mis visitantes por la deferencia de detenerse a leer mis modestas palabras y, reciban mi afecto sincero...




viernes, 11 de mayo de 2007

MOVIMIENTO


Es hora de apretar el paso... estoy llena de energía... con ganas de hacer mil cosas... de reir, de salirme de copas con mis amigos, de estar perdida entre el gentío, en movimiento, caminando libremente sin dirección, sin presiones, con ritmo mitad acompasado mitad acelerado, por esta nueva quietud de mi corazón...

Si... creo que este fin de semana, no vendré... buscaré algo para hacer donde bulle el movimiento... perdiéndome entre las calles, disfrutando de los paisajes... mis hijos, están grandes y saben desenvolverse... la enana (mi bebita de 8 años), se queja siempre de que no salgo sóla con ella como amigas, así que, me la llevaré de paseo para estar juntas como a ella tanto le gusta (es que es una chupetina pegajosa jajajajajajaja, y presiento que soy su diva, pues imita cada uno de mis movimientos haciéndolos suyos, espero no caerme nunca del altar en el que ha detenerme)...

Mis vecinos ya dicen que es mi versión en miniatura... y mola... más por ser la única mujer entre mis hijos... más cuando le da por vestirse como damita... y la vieran hablando como una adulta, pretendiendo ser la mamá jajajajaja... esta hija mía!!! el que se enamore de ella, deberá andársela con cuidado o verá cómo le pone de cabeza!!!

Para tod@s... que tengan un buen fin de semana... disfrútenlo




domingo, 15 de abril de 2007

Ayer, en las noticias....


miércoles, 14 marzo 2007 at 00:03
Rara vez me siento a ver noticias, no porque no me agrade saber lo que ocurre, sino que, por mi trabajo, veo cosas muy terribles que, no suelen salir en los diarios ni en tv, por ser de gente que no tiene dinero para movilizar a los medios de comunicación.... más en forma distracción, me senté y puse algo de atención....

Fue entonces cuando oí de un jóven neonazi, que fue asesinado anoche, a golpes en la plaza italia por un simpatizante de la garra blanca, al salir "SUPUESTAMENTE", en defensa de un jóven punk.... y he pensado.... qué mierda es toda esa tontería!!!!.... góticos, harkons, punks, funkies, neonazis, otacus, visual.... vaya porquería que han formado los críos hoy!!!!....

Antes, sólo eramos, los proletas o los fachos.... derecha o izquierda.... tendencias políticas que dividían nuestro país, pero de las cuales "todos" teníamos consciencia, ya que para opinar, había que saber, leer, comprender, nadie se abanderizaba sin ese razonamiento, eramos más cultos, en lo que, a política se puede decir, en cambio hoy, los jóvenes, toman posiciones en estos movimientos, sin siquera conocer lo que significan cada uno de ellos, sólo por sus vestimentas o por las ornamentas, o conductas desafiantes de cada uno de esos grupos....

Al detenerme a pensar en ello, siento un gran miedo por mis hijos, que aún estan en crecimiento, y pueden por su edad, dejarse influenciar por una de estas tendencias.... así que me he animado a conversar con mi hijo que está en plena adolescencia, y con el cual, gracias al cielo, tenemos un gran diálogo y amistad; y le he hecho comprender mis planteamientos, mi opinión de aquellos grupos, y le he mostrado los riesgos de pertenecer a alguno de ellos.... también le he hablado sobre las modas, las que yo en algún momento de mi pasada juventud viví, hemos cogido el diccionario para buscar el significado de aquellos nombres, y le he explicado lo absurdo hacerse llamar de tal o cual modo....

He pensado en los padres de esos jóvenes.... y me he preguntado.... dónde coños estaban cuando sus hijos se involucraron en esos grupos!!!!.... esa reflexión, me ha hecho comprender que, si mi padre fue extricto conmigo, que en muchas ocasiones me hizo odiarlo, hoy me hacen agradecerle, pues no me perdí en el camino, cometí errores, claro!!!! como todos en esa edad, pues nos sentimos dueños del mundo, del futuro, y únicos sabedores de la verdad, nuestra verdad....

Pero hoy, puedo mirar atrás y, levantar la frente con orgullo, sintiendo que, no le debo nada a nadie, ni tengo nada de que avergonzarme.... espero poder transmitirles a mis hijos esos mismos preceptos.... para que puedan vivir con la misma tranquilidad de poder levantar la frente y mirar a los ojos, sin temor ni verguenza.... y rezando para que, cuando comiencen a crecer, puedan llegar a ser adultos, sin ser víctimas de otros jóvenes por creencias absurdas, ni por las drogas o el alcohol....

Sinceramente, espero estar haciendo un buen trabajo como madre, y guiar en la senda correcta a mis hijos....


De cando en cando síntome a ver noticias, non porque non me agrade saber o que ocorre, senón que, polo meu traballo, vexo cousas moi terribles que, non adoitan saír nos diarios nin en tv, por ser de xente que non ten diñeiro para mobilizar aos medios de comunicación.... máis en forma distracción, senteime e puxen algo de atención....

Foi entón cando oín dun jóven neonazi, que foi asasinado onte á noite, a golpes na praza italia por un simpatizante da garra branca, ao saír "SUPOSTAMENTE", en defensa dun jóven punk.... e pensei.... que merda é toda esa bobada!!!!.... góticos, harkons, punks, funkies, neonazis, otacus, visual.... vaia porcallada que formaron os críos hoxe!!!!....

Antes, só eramos, os proletas ou os fachos.... dereita ou esquerda.... tendencias políticas que dividían o noso país, pero das cales "todos" tiñamos consciencia, xa que para opinar, había que saber, ler, comprender, ninguén se abanderizaba sen ese razoamento, eramos máis cultos, no que, a política pódese dicir, en cambio hoxe, os mozos, toman posicións nestes movementos, sen siquera coñecer o que significan cada un deles, só polas súas vestimentas ou por ornaméntalas, ou condutas desafiantes de cada un deses grupos....

Ao determe a pensar niso, sinto un gran medo polos meus fillos, que aínda estan en crecemento, e poden pola súa idade, deixarse influenciar por unha destas tendencias.... así que me animei a conversar co meu fillo que está en plena adolescencia, e co cal, grazas ao ceo, temos un gran diálogo e amizade; e fíxenlle comprender as miñas formulacións, a miña opinión daqueles grupos, e mostreille os riscos de pertencer a algún deles.... tamén lle falei sobre as modas, as que eu nalgún momento da miña pasada mocidade vivín, collemos o dicionario para buscar o significado daqueles nomes, e expliqueille o absurdo facerse chamar de tal ou cal modo....

pensei nos pais deses mozos.... e pregunteime.... onde conas estaban cando os seus fillos involucráronse neses grupos!!!!.... esa reflexión, fíxome comprender que, se o meu pai foi extricto comigo, que en moitas ocasións fíxome odialo, hoxe fanme agradecerlle, pois non me perdín no camiño, cometín erros, claro!!!! como todos nesa idade, pois nos sentimos donos do mundo, do futuro, e únicos sabedores da verdade, a nosa verdade....

Pero hoxe, podo mirar atrás e, levantar a fronte con orgullo, sentindo que, non lle debo nada a ninguén, nin teño nada de que avergoñarme.... espero poder transmitirlles aos meus fillos eses mesmos preceptos.... para que poidan vivir coa mesma tranquilidade de poder levantar a fronte e mirar aos ollos, sen temor nin verguenza.... e rezando para que, cando comecen a crecer, poidan chegar a ser adultos, sen ser vítimas doutros mozos por crenzas absurdas, nin polas drogas ou o alcol....

Sinceramente, espero estar facendo un bo traballo como nai, e guiar na senda correcta aos meus fillos....

DIA DE PERROS!!!!!


jueves, 22 marzo 2007 at 22:03

Que, en definitiva.... hoy ha sido un día de perros.... ya ayer, me han puesto de mal humor.... que, como siempre, me he esforzado por no contagiar ni descargar a los demás con ello.... pero hoy.... al despertar.... es como si hubiera tenido al diablo en el cuerpo.... el tener que subirme a esa trastada del transantiago, soportar los apretujones, los hedores de esos que no se bañan.... o que tienen serios problemas con la higiene personal.... uuuuffffff !!!!! me han desplomado la naríz al no poder respingarla más, y no poder desprenderla para guardármela en el bolsillo.... Ya luego.... tener que, para variar, viajar a colina, hasta los juzgados de familia, para ver cuándo se ha fijado la audiencia.... qué locura!!!!.... que ya quisiese yo, me tocase el juez express!!!! razón tienen de reclamar los clientes.... pero, nada hay que pueda hacer yo.... que desde que nos han plantado las reformas procesal penal, laboral y de familia.... nos han jodido la vida a todos!!!!....

Y menudo.... que aún nos queda la más peligrosa de todas.... LA REFORMA PROCESAL CIVIL!!!!.... que esa terminará siendo el descalabro de nuestro sistema legal.... y ya verán lo que les digo....Vaya majadería nos ha heredado el Sr LAGOS.... otra trastada más, fuera del transantiago.... y ni hablar del MOP.... eso.... se ha quedado en el olvido.... para no seguir fustigando....Si seguimos por esa vía.... me cogerán detenida por subversiva.... aunque ahora tengamos libertad de expresión.... no se puede referir con mucha tranquilidad uno, de las caidas y desvergüenzas de estos gobiernos que, se suponen, llegarían al poder para liberar a nuestro pueblo de la opresión....

Menuda forma de liberarnos !!!!.... Si también nos están formicando con todas las gilipolladas que ponen en práctica.... sin mencionar nuevamente el tema DINERO.... que también nos están vaciando el bolsillo.... y ni cuenta nos damos.... pues, con todo esto de las modificaciones.... los impuestos suben.... los sueldos no aumentan.... y somos nosotros quienes cubrimos el gasto....

Así, sin más.... esas condenadas reuniones, con clientes que siempre se quejan de algo, o que, esperan más por el dinero que pagan.... como si fuera uno un ser todo poderoso que debe hacer milagros.... Que hoy, me han bajado unas ganas, de pedarme sobre todos ellos.... mandarles a la mierda con viento fresco!!!!.... dar media vuelta.... y largarme a casa a dormir.... pero, como siempre, se imponen los modales y la buena educación.... y el tener que aceptar que por ser mujer.... se espera que mi actitud sea la de una dama.... a pesar de todas las ganas que siento en ocasiones de decir esos garabatos que están por salir, y que debo ahogar en mi garganta....

Qué mierda es todo esto!!!!.... quien dice que las damas no podemos decir groserias????.... quién dice que siempre debemos estar comportadas????.... la mentalidad de nuestros hombres chilenos.... deja mucho que desear.... exigen que las mujeres se comporten como damas, de lo contrario, serán condenadas y casi hervidas.... pero por otro lado.... buscan una puta en la cama.... y aunque la tengan en casa.... prefieren ir a revolcarse con otra.... porque necesitan probar otra carne.... coños!!!!.... tarugada de idioteces!!!!....
Es cierto, hoy ha sido un día de perros....



Que, en definitiva.... hoxe foi un día de cans.... xa onte, puxéronme de mal humor.... que, como sempre, esforceime por non contaxiar nin descargar aos demais con iso.... pero hoxe.... ao espertar.... é coma se tivese ao diaño no corpo.... o ter que subirme a esa trastada do transantiago, soportar os apretujones, os fedores deses que non se bañan.... ou que teñen serios problemas coa hixiene persoal.... uuuuffffff !!!!! esborralláronme a naríz ao non poder respingarla máis, e non poder desprendela para gardarma no peto....Xa logo.... ter que, para variar, viaxar a outeiro, ata os xulgados de familia, para ver cando se fixou a audiencia.... que tolemia!!!!.... que xa quixese eu, tocáseme o xuíz express!!!! razón teñen de reclamar os clientes.... pero, nada hai que poida facer eu.... que desde que nos plantaron as reformas procesual penal, laboral e de familia.... fodéronnos a vida a todos!!!!....

E miúdo.... que aínda nos queda a máis perigosa de todas.... A REFORMA PROCESUAL CIVIL!!!!.... que esa terminará sendo o mancar do noso sistema legal.... e xa verán o que lles digo....Vaia majadería herdounos o Sr LAGOS.... outra trastada máis, fóra do transantiago.... e nin falar do MOP.... iso.... quedouse no esquecemento.... para non seguir fustigando....Se seguimos por esa vía.... colleranme detida por subversiva.... aínda que agora teñamos liberdade de expresión.... non se pode referir con moita tranquilidade un, das caidas e desvergoñas destes gobernos que, suponse, chegarían ao poder para liberar ao noso pobo da opresión....

Miúda forma de liberarnos !!!!.... Se tamén nos están formicando con todas as gilipolladas que pon en práctica.... sen mencionar novamente o tema DIÑEIRO.... que tamén nos están baleirando o peto.... e nin conta dámonos.... pois, con todo isto das modificacións.... os impostos soben.... os soldos non aumentan.... e somos nós quen cubrimos o gasto....

Así, sen máis.... esas condenadas reunións, con clientes que sempre se queixan de algo, ou que, esperan máis polo diñeiro que pagan.... coma se fose un un ser todo poderoso que debe facer milagres.... Que hoxe, baixáronme unhas ganas, de pedarme sobre todos eles.... mandarlles á merda con vento fresco!!!!.... dar media volta.... e largarme a casa a durmir.... pero, como sempre, imponse os modais e a boa educación.... e o ter que aceptar que por ser muller.... espérase que a miña actitude sexa a dunha dama.... a pesar de todas as ganas que sinto en ocasións de dicir eses garabatos que están por saír, e que debo afogar na miña garganta....

Que merda é todo isto!!!!.... quen di que as damas non podemos dicir groserias????.... quen di que sempre debemos estar comportadas????.... a mentalidade dos nosos homes chilenos.... deixa moito que desexar.... esixen que as mulleres compórtense como damas, pola contra, serán condenadas e case fervidas.... pero doutra banda.... buscan unha puta na cama.... e aínda que a teñan en casa.... prefiren ir a revolcarse con outra.... porque necesitan probar outra carne.... conas!!!!.... tarugada de idioteces!!!!....

É certo, hoxe foi un día de cans....

conversando....


viernes, 23 marzo 2007 at 16:58

Mientras recargaba mi tarjeta del famoso "transantiago" (del cual prefiero ya no referirme).... un sacerdote jóven, no debe haber superado los 40 años.... pidió referencias sobre cómo dirigirse al centro de la ciudad.... y como no, si además debo añadir, era de nacionalidad argentina.... El tema es que, me animé a decirle cómo llegar, pero al darme cuenta que no había quedado claro con las indicaciones y, viajando yo en el mismo sentido, le ofrecí me acompañase en el viaje....

Debo señalar que, fue muy agradable la conversación que sostuvimos , además de interesante.... hablamos sobre el por qué los evangelicos han proliferado por sobre la iglesia católica, tema del cual puedo referirme sin temor a equivocarme, por conocerlo desde dentro, ya que, al ser yo católica, habiéndome educado en un colegio de monjas (experiencia y años que fueron muy felices para mí, por haber recibido mucho amor de parte de las monjas), también me tocó la contra cara, pues mi lela (suegra) y toda la familia de mi ex marido, son evangélicos, y en alguna oportunidad me invitaron a que participara con ellos en el templo (eso fue cuando creía yo, se podía salvar mi matrimonio, pero eso es otro asunto)....

Lo claro es que, al conversar, ambos pudimos observarnos con respeto y, diría yo, algo de admiración.... el sacerdote, por ver que yo era una mujer con conocimientos, y que no temía expresar mi opinión de igual a igual.... (quiero decir, sin fijarme ni preocuparme que estaba hablando con un sacerdote).... y yo, por percatarme de que, el sacerdote en custión, era un hombre abierto y sincero, sin tapujos como suelen ser los curas.... La conversación, versó finalmente en distintos temas, mientras duró el trayecto.... y mi conclusión ha sido una vez más que, con el diálgo, no existirían las guerras, ni las diferencias.... que es posible plantarse frente a quien sea, si tienes el suficiente conocimiento de lo que estás hablando, y la convicción de ello.... que desgraciadamente nuestra idiosincracia.... nos ha hecho una parvada de timoratos, que sólo somos capaces de decir las cosas tras la puerta.... que, cuando nos toca decirlo de frente, se produce el ya conocido "chaqueteo", y no nos atrevemos simplemente a decir lo que sentimos.... por eso es que, nos han metido no sólo el dedo por donde no deben.... sino que, además.... han llegado hasta el hombro en ello....

Es hora de empezar a expresarnos.... decir lo que llevamos guardado a punto de explotar.... que en los tiempos de dictadura, bien nos atrevíamos a protestar.... y ahora en democracia.... se nos han atragantado las palabras....




Mentres recargaba o meu cartón do famoso "transantiago" (do cal prefiro xa non referirme).... un sacerdote jóven, non debe superar os 40 anos.... pediu referencias sobre como dirixirse ao centro da cidade.... e como non, se ademais debo engadir, era de nacionalidade arxentina.... O tema é que, animeime a dicirlle como chegar, pero ao darme conta que non quedara claro coas indicacións e, viaxando eu no mesmo sentido, ofrecinlle acompañáseme na viaxe....

Debo sinalar que, foi moi agradable a conversación que sostivemos , ademais de interesante.... falamos sobre o por que os evangelicos proliferaron por sobre a igrexa católica, tema do cal podo referirme sen temor a equivocarme, por coñecelo desde dentro, xa que, ao ser eu católica, habéndome educado nun colexio de monxas (experiencia e anos que foron moi felices para min, por recibir moito amor de parte das monxas), tamén me tocou a contra cara, pois a miña lela (sogra) e toda a familia da miña ex marido, son evangélicos, e nalgunha oportunidade invitáronme a que participase con eles no templo (iso foi cando cría eu, podíase salvar o meu matrimonio, pero iso é outro asunto)....

O claro é que, ao conversar, ambos puidemos observarnos con respecto e, diría eu, algo de admiración.... o sacerdote, por ver que eu era unha muller con coñecementos, e que non temía expresar a miña opinión de igual a igual.... (quero dicir, sen fixarme nin preocuparme que estaba falando cun sacerdote).... e eu, por decatarme de que, o sacerdote en custión, era un home aberto e sincero, sen andrómenas como adoitan ser os curas.... A conversación, versou finalmente en distintos temas, mentres durou o traxecto.... e a miña conclusión foi unha vez máis que, co diálgo, non existirían as guerras, nin as diferenzas.... que é posible plantarse fronte a quen sexa, se tes o suficiente coñecemento do que estás falando, e a convicción diso.... que desgraciadamente a nosa idiosincracia.... fíxonos unha parvada de timoratos, que só somos capaces de dicir as cousas tras a porta.... que, cando nos toca dicilo de fronte, prodúcese o xa coñecido "chaqueteo", e non nos atrevemos simplemente a dicir o que sentimos.... por iso é que, metéronnos non só o dedo por onde non deben.... senón que, ademais.... chegaron ata o ombreiro niso....

É hora de empezar a expresarnos.... dicir o que levamos gardado a piques de explotar.... que nos tempos de ditadura, ben nos atreviamos a protestar.... e agora en democracia.... hánllenos atragantado as palabras....