
Y me agito calmadamente en mi soledad
me angustio en mi sonrisa ante los demás
muero mientras vivo cuando ya no estás
realizo sueños muertos para poder soñar
Las alegrias que un día fueron mías ya no están
penas que me eran ajenas a mi lado siempre van
mientras la paloma alza el vuelo para no regresar jamás
se ha ido la luz del dia dejando vacío y oscuridad
he olvidado cómo es llorar
E axítome calmadamente na miña soidade
me angustio no meu sorriso ante os demais
morro mentres vivo cando xa non estás
realizo soños mortos para poder soñar
As alegrias que un día foron miñas xa non están
penas que me eran alleas ao meu lado sempre van
mentres a pomba alza o voo para non regresar xamais
se foi a luz do dia deixando baleiro e escuridade
esquecín como é chorar
SVW.
7 comentarios:
Uyyy q triste este poema pero te dire que la luz del dia siempre esta ,,tú eres luz ,,,brilas con luz propia por lo cual deja q otros se llenen de esa luz q tu posees y caminar juntos por el sendero de la felicidad la felicidad es luz nunca oscuridad ,,yo contigo voy en ese camino y se q muchas y muchos mas por lo cual,,, jamas le llames soledad
besos preciosa y una apretadito y cariñoso abrazo ,,,feliz fin de semana
De tu poesía, no voy a comentar, sabes que me encanta como escribes. Y aunqúe he estado algo incógnito, siempre paso a leer lo que nos dejas.
Espero no ser de esas penas de otros que te acompañan aveces.
Deseo que estos dolores sean algo que tenga pronto fin. No hay nada que pueda derrotar a una mariposa de invierno.
Ánimo amiga, que el fin de semana traiga momentos gratos
Soledad, amiga de la que no podemos escapar. Sonrisas forzadas,
regalo generoso que tú das.
¿ Que puedo comentar...? nada, sólo leer callar y comprenderte.
El día que nos veamos veras, pediremos turno para hablar ajjajaj
Ya lo estoy deseando.
Un biquiño miña amiga.
MAKI... gracias amiga, pero hay días que el sol también se esconde y nos sume en la oscuridad... sé que estás conmigo tal como yo estoy contigo...
Teniéndo a personas tan maravillosas como tod@s vosotr@s que me acompañáis siempre, la verdad es que no logro sentirme sola nunca en verdad y me encanta habitar aquí con vosotr@s
Un beso y nuestro abrazo de siempre... feliz fin de semana para tí también y para todos los tuyos...
GUIJE... sé que siempre estás, gracias por ser mi lector número uno, y por ser tan fiel a mis escritos
Te agradezco tus deseos, sé que los dices de corazón... y me congratulo de tenerte entre mis amig@s...
Ya sabes que esta mariposa de invierno jamás se deja vencer, puedo estar cansada en momentos, pero no me rindo jamás...
Un beso guapo... mi fin de semana ya ha mejorado considerablemente después de ese concierto fantástico que han dado los de LA FUGA y al cual he asistido hoy... que hasta me tomé fotos con ellos!!!!!!!!!!!!!
MUXICA... sip... tu siempre me sabes... y es claro que ese día nos faltarán horas para hablarnos todo lo que nos falta ¿¿más aún??? jajajajajajajajajajajaja seguro que queda mucho más que decirnos...
yo también estoy ansiosa a que llegue ese momento, lo deseo con todo el corazón, y cada día menos en la cuenta regresiba es un martirio, te lo aseguro...
Un biquiño moi agarimoso a miña amiga... quéroche moito sempre
no tengo palabras para us letras.. tan certeras
Lo peor llega cuando se secan las lágrimas, y sabes que detrás ya no vendrán más, que no tendrás ese desahogo.
Pero lo tuyo es pasajero. Las navegantes pasan por tormentas, por días plomizos en que el barco no parece avanzar, pero el sol siempre sale, y la brisa volverá a hinchar tus velas.
Besos.
SIRENA... te entiendo... creo que ya lo has vivido...
Un beso guapa...
JUANJO... creo que me he vuelto demasiado transparente... gracias eres muy tierno...
Un besote guapo...
Publicar un comentario