lunes, 31 de diciembre de 2007

RECUENTOS DE MI AÑO 2007


Durante mi año 2007, tres hombres puntuales han marcado mi vida, todos ellos poseen el atrayente principal que mueve mi intelecto (son hombres cultos) , y han sido lo más significativo para mí, a uno, le debo haber conocido el amor más profundo que un ser humano puede sentir por otro, pero también le debo el dolor más agudo y amargo que he sentido nunca. El segundo, comenzó por una confusión de identidad, sip, así comenzó nuestra amistad, pero luego se transformó en el hombro que me sostuvo cada vez que sentí deseos de llorar y patearle el culo a la vida, fue el llamado a la razón y la coherencia, un gran ser del que he valorizado cada segundo de la amistad que horgullosamente ostento. El tercero, un ser dulce y tierno, que llegó al final para transformarse en bálsamo para mis heridas de amor, un ser que paso a paso y con tenacidad y determinación ha ido conquistando terreno en mi corazón, a punta de demostrar y sentir, es de ellos de quienes les voy a hablar

El primero: Cuando inicié el 2007, venía cargando un gran dolor en mi corazón, me pasé exáctamente un año y 18 días llorando desconsoladamente por un amor; un hombre que tenía para mí, las cualidades que más me gustan en un hombre, intelectual, culto, sensible y endemoniadamente guapo (cosa no siempre asociada a las tres primeras), le he amado con todo el corazón y mi alma, al extremo de perderme a mí misma, tan profundamente rendida a la tristeza, que dejé de ver lo que ocurría a mi derredor; hombre del cual me sentí ninguneada sip, y cuando ya creía que no volvería a saber de él, volvío a reaparecer en mi vida, para calmar en parte mi dolor y el ninguneo del que me había sentido afrentada, así como me expresó guardar los mismos sentimientos por mí como yo por él, ambos mantenemos la conciencia de un impedimiento en la realización de ese querer, más, desató con ello, una lucha interna en mí que me llevó a una desesperación peor de la que había ya vivido, cuestionándome al máximo mis sentimientos y mi moral, el sentido del "Deber" y el "Querer", lucha por la que atravesé hasta apenas unos días, cuando de su propia mano, y tras una estúpida "confusión por parte de él" (misma de la que siempre le daré el beneficio de la duda, a pesar de el e-mail que hoy he recibido de él), terminó por inclinar la balanza hacia el "Deber" y devolverle la estabilidad a mi vida, para olvidarme definitivamente del "Querer" (lo que sale tras de su partida al cerrarse esa puerta, es algo que mi garganta se niega a decir y mis manos con temblor rechazan escribir), le agradezco todo lo que de él aprendí, pues al ser hombre culto, apenas en el último tiempo, me permitió nuevamente disfrutar de ese aspecto que tanto le admiraba, así como de sus bellas letras... hoy cierro la puerta, y con el corazón le deseo que sea feliz, pues mi felicidad siempre será saberle bien, pese a todo, siempre seras MELLILLA... FELIZ AÑO PARA TÍ y un mejor 2008

El segundo: Alguien a quien conocí por un estúpido alcance de pseudónimo, y temperamento muy similar al del primero, alguien que se ha convertido en mi pañuelo, mi consejero, mi amigo, un hombre con el cual comparto muchas cosas, gustos, cultura, un idioma que ambos amamos, y un maldito sentido del humor que pocos comprenderían, pero que aguza nuestra habilidad mental al máximo, hombre al que extraño cuando pasan muchos días sin que pueda hablarle, y a quien siempre acudo para contarle mis tribulaciones, o para compartirle mis alegrías; alguien que se ha tomado muchas molestias por mí, que siempre me envía una postal de cada lugar que visita, dentro o fuera del país, que, pese a su carácter en ocasiones "heremita" como él mismo lo define, posee gestos innegablemente dulces, como el enviarme de obsequio en esta navidad algo que yo le había mencionado hace meses, pero que él no había olvidado, sip, mi amigo, a quien yo llamo "Mi caballero de la mesa cuadrada". Compañero de momentos tristes y de bromas que arrancan sonrisas a punta de nuestro sentido del humor que pocas veces he podido compartir con otra persona, haciéndole particularmente interesante por ello para mí; siendo él también un hombre culto, de su mano he aprendido mucho, tanto en distintos temas intelectuales de los cuales me ha compartido su conocimiento, permitiéndome adquirirlos yo de paso, así como también ha sido maestro en esto de la web, cosa de la que yo apenas conocía cuando me inicié en ella, puedo decir que gracias a los conocimientos que gentilmente me ha compartido, hoy navego y puedo crear cosas que nunca me hubiese imaginado hacer antes sin haberme inscrito en algún instituto para tomar todo un cursillo sobre esta putada... (también debo agradecerle a mi amigo que sea tan tolerante conmigo y mis salidas de madre que en ocasiones se escapan de mi control jejeje)... para tí mi amigo, que sé que me leerás, aunque sueles ser tímido en lo que a mis agradecimientos se refieren cuando te los expreso... Eres el gran amigo que quiero mantener siempre en mi vida... FELIZ AÑO NUEVO y un mejor 2008, que me permitas seguir gozando de nuestra amistad y de ese sentido del humor que tanto gozo en tí...

El tercero: Mi maromo... cuando le conocí, sólo tenía claro que quería pasar del sufirimiento que llevaba en mí, que quería conocer a alguien que lograse que yo pasase de aquel de cuya mano había conocido tanto dolor... Reconozco que no le hice fáciles las cosas a mi maromo, que le puse obstáculos para ver qué tanto se interesaba verdaderamente en mí, o si sólo era un cachondo de esos tantos que habitan acá en la web, sip, se la hice difícil, y le hice pasar como él me ha dicho "un gran susto cuando creyó que me perdía"; mi maromo, me ha mostrado con gestos dulces y sutiles cuánto le importo y lo enamorado que está de mí, quien a punta de esfuerzo y más de algún sacrificio ha iniciado el camino a la conquista de mi corazón, ese que a fuerza de sentimientos y gestos tiernos y pensamiento claro, va sacando calidez a este corazón que esta muerto en vida, gestos como estando a miles de kilómetros de mí, conectó en noche de navidad para compartir conmigo, y como hoy, también conectará para que comience junto a él este año que hoy inicia... mi maromo, que sólo quiere verme sonreir, aún cuando sea a punta de aquellas cosquillas que no me agradan pero que sé sus manos ansían darme para hacerme sonreir... un hombre cuya ternura va conmoviéndome dulcemente... El hombre que en noche de navidad pidió como regalo tener un futuro a mi lado... Para mi Bebé... espero ser digna de todo ese amor y sacrificios que haces por mí, para que seas feliz conmigo y yo sea feliz a tu lado,... Para tí bebé... FELIZ AÑO NUEVO y que este año 2008 el amor que me das pueda yo corresponderlo con creces...

Luego en este recuento, vienen aquell@s amig@s sincer@s que he encontrado en esta web, amistades que me han acompañado en el duro proceso de lo que ha sido este triste año... Seres que me han brindado su calor, y que han compartido su vida conmigo, personas que hoy son amig@s verdader@s con quienes comparto mis penas y alegrías, y ese interés mutuo de lo que significa la verdadera amistad... Hoy les digo: Les quiero mucho, y les agradezco cada segundo que hemos compartido a lo largo de este año, quizá sin Uds. no hubiese logrado sobrevivir a toda la convulsión que he llevado dentro de mí en lo que el proceso de este año me ha significado.

También está mi logro en lo que a mis estudios se trata, aquel logro que me permitirá dentro de unos meses estar donde quiero, donde habitan mis sentimientos, ha sido una de las mejores cosas que pudo sucederme, vino de mano de unos amigos, y se convirtió en el motor para seguir cada día, algo que disfruté a plenitud, regresar a los estudios y estimular mi intelecto nuevamente con ese aprendizaje que tanto me gusta siempre es realmente maravilloso, me he vuelto a sentir como la niña que descubre el mundo (el mundo de las letras y el conocimiento) y eso me hace infinitamente feliz

Para todos los que lean este post... EL DESTINO AÚN ESTA POR ESCRIBIRSE

FELIZ AÑO NUEVO 2008 A TODOS...



Durante o meu ano 2007, tres homes puntuais marcaron a miña vida, todos eles posúen o atrayente principal que move o meu intelecto (son homes cultos) , e foron o máis significativo para min, a un, débolle coñecer o amor máis profundo que un ser humano pode sentir por outro, pero tamén lle debo a dor máis aguda e amargo que sentín nunca. O segundo, comezou por unha confusión de identidade, sip, así comezou a nosa amizade, pero logo transformouse no ombreiro que me sostivo cada vez que sentín desexos de chorar e patearlle o cu á vida, foi o chamado á razón e a coherencia, un gran ser do que hei valorizado cada segundo da amizade que horgullosamente ostento. O terceiro, un ser doce e tenro, que chegou ao final para transformarse en bálsamo para as miñas feridas de amor, un ser que paso a paso e con tenacidade e determinación foi conquistando terreo no meu corazón, a punta de demostrar e sentir, é deles de quen lles vou a hablar

El primeiro: Cando iniciei o 2007, viña cargando unha gran dor no meu corazón, paseime exáctamente un ano e 18 días chorando desconsoladamente por un amor; un home que tiña para min, as calidades que máis me gustan nun home, intelectual, culto, sensible e endemoniadamente guapo (cousa non sempre asociada ás tres primeiras), ameille con todo o corazón e a miña alma, ao extremo de perderme a min mesma, tan profundamente rendida á tristeza, que deixei de ver o que ocorría á miña derredor; home do cal sentinme ninguneada sip, e cando xa cría que non volvería saber del, volvío a reaparecer na miña vida, para acougar en parte a miña dor e o ninguneo do que me sentiu afrontada, así como expresoume gardar os mesmos sentimentos por min como eu por el, ambos mantemos a conciencia dun impedimiento na realización dese querer, máis, desatou con iso, unha loita interna en min que me levou a unha desesperación peor da que había xa vivido, cuestionándome ao máximo os meus sentimentos e a miña moral, o sentido do "Deber" e o "Querer", loita pola que atravesei ata apenas uns días, cando da súa propia man, e tras unha estúpida "confusión por parte del" (mesma da que sempre lle darei o beneficio da dúbida, a pesar do e-mail que hoxe recibín del)/del), terminou por inclinar a balanza cara ao "Deber" e devolverlle a estabilidade á miña vida, para esquecerme definitivamente do "Querer" (o que sae tras da súa partida ao pecharse esa porta, é algo que a miña garganta négase a dicir e as miñas mans con tremor rexeitan escribir), agradézolle todo o que del aprendín, pois ao ser home culto, apenas no último tempo, permitiume novamente gozar dese aspecto que tanto lle admiraba, así como das súas belas letras... hoxe pecho a porta, e co corazón deséxolle que sexa feliz, pois a miña felicidade sempre será saberlle ben, a pesar de todo, sempre seras MELLILLA... FELIZ ANO PARA TÍ e un mellor 2008

O segundo: Alguén a quen coñecín por un estúpido alcance de pseudónimo, e temperamento moi similar ao do primeiro, alguén que se converteu no meu pano, o meu conselleiro, o meu amigo, un home co cal comparto moitas cousas, gustos, cultura, un idioma que ambos amamos, e un maldito sentido do humor que poucos comprenderían, pero que aguza a nosa habilidade mental ao máximo, home ao que estraño cando pasan moitos días sen que poida falarlle, e a quen sempre acudo para contarlle os meus tribulaciones, ou para compartirlle as miñas alegrías; alguén que se tomou moitas molestias por min, que sempre me envía unha postal de cada lugar que visita, dentro ou fóra do país, que, a pesar do seu carácter en ocasións "heremita" como el mesmo o define, posúe xestos innegablemente doces, como o enviarme de obsequio neste Nadal algo que eu lle mencionou fai meses, pero que el non esquecera, sip, o meu amigo, a quen eu chamo "O meu cabaleiro da mesa cadrada". Compañeiro de momentos tristes e de bromas que arrincan sorrisos a punta do noso sentido do humor que poucas veces puiden compartir con outra persoa, facéndolle particularmente interesante por iso para min; sendo el tamén un home culto, da súa man aprendín moito, tanto en distintos temas intelectuais dos cales compartiume o seu coñecemento, permitíndome adquirilos eu de paso, así como tamén foi mestre nisto da web, cousa da que eu apenas coñecía cando me iniciei nela, podo dicir que grazas aos coñecementos que gentilmente compartiume, hoxe navego e podo crear cousas que nunca me imaxinou facer antes sen haberme inscrito nalgún instituto para tomar todo un curso sobre esta putada... (tamén debo agradecerlle ao meu amigo que sexa tan tolerante comigo e as miñas saídas de nai que en ocasións se escapan do meu control jejeje)... para tí o meu amigo, que sei que me lerás, aínda que adoitas ser tímido no que aos meus agradecementos refírense cando chos expreso... Es o gran amigo que quero manter sempre na miña vida... FELIZ ANO NOVO e un mellor 2008, que me permitas seguir gozando da nosa amizade e dese sentido do humor que tanto gozo en tí...

O terceiro: O meu maromo... cando lle coñecín, só tiña claro que quería pasar do sufirimiento que levaba en min, que quería coñecer a alguén que lograse que eu pasase daquel de cuxa man coñecera tanto dor... Recoñezo que non lle fixen fáciles as cousas á miña maromo, que lle puxen obstáculos para ver que tanto se interesaba verdadeiramente en min, ou se só era un cachondo deses tantos que habitan acá na web, sip, fíxenlla difícil, e fíxenlle pasar como el me dixo "un gran susto cando creu que me perdía"; o meu maromo, mostroume con xestos doces e sutís canto lle importo e o namorado que está de min, quen a punta de esforzo e máis dalgún sacrificio iniciou o camiño á conquista do meu corazón, ese que a forza de sentimentos e xestos tenros e pensamento claro, vai sacando calidez a este corazón que esta morto en vida, xestos como estando a miles de quilómetros de min, conectou en noite de Nadal para compartir comigo, e como hoxe, tamén conectará para que comece xunto a el este ano que hoxe inicia... o meu maromo, que só quere verme sonreir, aínda cando sexa a punta daquelas cóxegas que non me agradan pero que sei as súas mans ansían darme para facerme sonreir... un home cuxa tenrura vai conmovéndome dulcemente... O home que en noite de Nadal pediu como regalo ter un futuro ao meu lado... Para o meu Bebé... espero ser digna de todo ese amor e sacrificios que fas por min, para que sexas feliz comigo e eu sexa feliz ao teu lado,... Para tí bebé... FELIZ ANO NOVO e que este ano 2008 o amor que me dás poida eu correspondelo con fartura...

Logo neste reconto, veñen aquell@s amig@s sincer@s que atopei nesta web, amizades que me acompañaron no duro proceso do que foi este triste ano... Seres que me brindaron a súa calor, e que compartiron a súa vida comigo, persoas que hoxe son amig@s verdader@s con quen comparto as miñas penas e alegrías, e ese interese mutuo do que significa a verdadeira amizade... Hoxe dígolles: Quérolles moito, e agradézolles cada segundo que compartimos ao longo deste ano, quizá sen Uds. non lograse sobrevivir a toda a convulsión que levei dentro de min no que o proceso deste ano significoume.

Tamén está o meu logro no que aos meus estudos trátase, aquel logro que me permitirá dentro duns meses estar onde quero, onde habitan os meus sentimentos, foi unha das mellores cousas que puido sucederme, viño de man duns amigos, e converteuse no motor para seguir cada día, algo que gocei a plenitude, regresar aos estudos e estimular o meu intelecto novamente con esa aprendizaxe que tanto me gusta sempre é realmente marabilloso, volvinme a sentir como a nena que descobre o mundo (o mundo das letras e o coñecemento) e iso faime infinitamente feliz

Para todos os que lean este post... O DESTINO AÍNDA ESTA POR ESCRIBIRSE

FELIZ ANO NOVO 2008 A Todos...

domingo, 23 de diciembre de 2007

FELIZ NAVIDAD - Feliz Nadal





A mis amig@s, sólo quiero dejarles mi saludo en esta fecha, deseándoles que el niño Jesús, llene vuestras vidas con amor y felicidad plenas, que cada uno de vosotr@s comience una etapa llena de éxitos en todos los planos y que siempre sepan que el cariño que me habéis brindado lo llevo dentro de mi corazón, sintiéndome orgullosa de vuestra amistad...

Os quiero mucho a tod@ y cada un@ de vosotr@s...

FELIZ NAVIDAD Y PROSPERO AÑO NUEVO



Aos meus amig@s, só quero deixarlles o meu saúdo nesta data, desexándolles que o neno Jesús, encha as vosas vidas con amor e felicidade plenas, que cada un de vosotr@s comece unha etapa chea de éxitos en todos os planos e que sempre saiban que o agarimo que me brindastes lévoo dentro do meu corazón, sentíndome orgullosa da vosa amizade...

Quérovos moito a tod@ e cada un de vosotr@s...

FELIZ NADAL E PROSPERO ANO NOVO

jueves, 20 de diciembre de 2007

LA MUSA Y EL GUERRERO- a musa e o guerreiro


La musa lentamente se despojó de sus ropajes para fundirse con el agua cristalina de aquel lago que se encontraba en el claro; él, oculto la miraba entre los árboles, jamás había visto tanta belleza como ella irradiaba, sus ojos, azules como el cielo despejado después de un día de lluvia, brillaban como luciérnagas, su cabellera larga y negra como una noche sin estrellas, relucía ante el reflejo del sol entre las hojas, su cuerpo moldeado como cual figura tallada con cincel por un escultor de deidades griegas, imagen etérea, de piel tan blanca que parecía casi incorpórea, le hacían desearle como un moribundo aferrándose a la vida…
Ella, aún no le había visto, ignorante de su oculto observador, disfrutaba de la calidez del agua, disfrutaba de la quietud que aquel lugar le brindaba, el poder perderse en sus pensamientos, en sus sueños sin que nadie le estorbara, perderse en sí misma como si aquellas aguas pudieran transportarla a un mundo que aún no conocía. Había concurrido a aquel sitio desde que era apenas una niña, siempre gustó de tan hermoso paisaje, el canto de las aves, y el olor a yerba mojada; hoy, vendría por última vez, último gozo antes de su partida. Nunca supo el por qué debía alejarse de aquel sitio, nunca entendió los motivos que le impulsaban a seguir un destino incierto, una aventura cuyo camino desconocía, pero algo dentro de sí, le exigía, le obligaba a marchar, necesidad imperiosa de partir en busca de algo que desconocía, algo que reconocería sólo cuando le encontrase.
No estaba previsto entre sus planes el ser observada por aquel extraño, así como no tenía previsto lo que sucedería.
Él esperó sigiloso mientras ella salía de entre las aguas y se ataviaba nuevamente, su instinto le señalaba que lo suyo no era simple deseo, era algo más profundo, algo que no podía reconocer pues jamás le había vivido antes, un sentimiento que hacía latir su corazón desbocadamente, como un potro galopando al viento, pero con una calidez que le hacía sentir un deseo de protección desconocido para él. Él, un guerrero que sólo conocía de muerte y dolor, brutalidad en el combate, tomando las resultas de cada lucha, no preguntándose jamás si cada mujer que hizo suya en su paso sentía o no algo a por él, o si él sentía algo más que no fuera puramente carnal; hombre cuyos instintos de supervivencia, le hicieron merecedor de grandes loanzas por sus proesas, jamás sintió aquel cálido sentimiento, aquel suave pero poderoso deseo de tenerla entre sus brazos y protegerla cual niño inocente; todos aquellos sentimientos, le convulsionaban el cuerpo, atizándole la mente en raciocinios muy lejanos a aquellos tan conocidos por él, apenas pudo esperar que aquella bella mujer se encontrase ya en condiciones de ser vista, para apearse ante su presencia.
Fue una gran sorpresa que apareciese aquel hombre cuyas duras facciones: su rostro, marcado por una cicatriz le atravesaba la mejilla izquierda, dando un aspecto sombrío, podían intimidar hasta al más osado, pero que a ella, le dejaba impertérrita, perdida en la profundidad de su mirada; había algo en aquellos ojos, algo que no adivinaba, aún así, sentía que un lazo invisible le ataba a aquellos ojos, a aquel abismo profundo que se asomaba en su mirada.
Antes que pudiese apenas decir nada, ella reconoció que lo que buscaba se encontraba ahí, frente a ella, él era la razón de ese impulso que le obligaba a marcharse para encontrarle, pero antes que pudiese hablarle, salieron de entre los árboles unos hombres vestidos con armaduras, sin darle tiempo de reaccionar a aquel hombre, le clavaron por la espalda una flecha certera, que le atravesó de lado a lado; abriendo los ojos ante la sorpresa del embate, calló ante sus pies agonizante.
Viéndose cercada ante el inminente ataque, cogió de aquel hombre su espada para dar combate a sus eventuales atacantes, no pudo alzar estocada alguna, una nueva flecha se ensartó esta vez en su pecho cayendo sobre el guerrero que yacía en el suelo, quien apenas con fuerza sólo pudo abrazarla y como último gesto, dejar un cálido beso en los labios de aquella que su corazón había capturado con su belleza.
SVW.

A musa lentamente desposuír das súas roupaxes para fundirse coa auga cristalina daquel lago que se atopaba no claro; el, oculto mirábaa entre as árbores, xamais vira tanta beleza como ela irradiaba, os seus ollos, azuis como o ceo despexado logo dun día de choiva, brillaban como luciérnagas, a súa cabeleira longa e negra como unha noite sen estrelas, relucía ante o reflexo do sol entre as follas, o seu corpo moldeado como cal figura tallada con cincel por un escultor de deidades gregas, imaxe etérea, de pel tan branca que parecía case incorpórea, facíanlle desexarlle como un moribundo aferrándose á vida?
Ela, aínda non lle viu, ignorante do seu oculto observador, gozaba da calidez da auga, gozaba da quietud que aquel lugar brindáballe, o poder perderse nos seus pensamentos, nos seus soños sen que ninguén lle estorbase, perderse en si mesma coma se aquelas augas puidesen transportala a un mundo que aínda non coñecía. concorrera a aquel sitio desde que era apenas unha nena, sempre gustou de tan fermosa paisaxe, o canto das aves, e o cheiro a yerba mollada; hoxe, viría por última vez, último gozo antes da súa partida. Nunca soubo o por que debía afastarse daquel sitio, nunca entendeu os motivos que lle impulsaban a seguir un destino incerto, unha aventura cuxo camiño descoñecía, pero algo dentro de si, esixíalle, obrigáballe a marchar, necesidade imperioso de partir en busca de algo que descoñecía, algo que recoñecería só cando lle atopase.
Non estaba previsto entre os seus plans o ser observada por aquel estraño, así como non tiña previsto o que sucedería.
El esperou sigiloso mentres ela saía de entre as augas e ataviábase novamente, o seu instinto sinaláballe que o seu non era simple desexo, era algo máis profundo, algo que non podía recoñecer pois xamais lle viviu antes, un sentimento que facía latexar o seu corazón desbocadamente, como un poldro galopando ao vento, pero cunha calidez que lle facía sentir un desexo de protección descoñecido para el. El, un guerreiro que só coñecía de morte e dor, brutalidade no combate, tomando resúltalas de cada loita, non preguntándose xamais se cada muller que fixo súa no seu paso sentía ou non algo a por el, ou se el sentía algo máis que non fose puramente carnal; home cuxos instintos de supervivencia, fixéronlle merecedor de grandes loanzas polas súas proesas, xamais sentiu aquel cálido sentimento, aquel suave pero poderoso desexo de tela entre os seus brazos e protexela cal neno inocente; todos aqueles sentimentos, lle convulsionaban o corpo, atizándole a mente en raciocinios moi afastados a aqueles tan coñecidos por el, apenas puido esperar que aquela bela muller atopásese xa en condicións de ser vista, para apearse ante a súa presenza.
Foi unha gran sorpresa que aparecese aquel home cuxas duras faccións: o seu rostro, marcado por unha cicatriz atravesáballe a fazula esquerda, dando un aspecto sombrío, podían intimidar ata ao máis ousado, pero que a ela, deixáballe impertérrita, perdida na profundidade da súa mirada; había algo naqueles ollos, algo que non adiviñaba, aínda así, sentía que un lazo invisible atáballe a aqueles ollos, a aquel abismo profundo que se asomaba na súa mirada.
Antes que puidese apenas dicir nada, ela recoñeceu que o que buscaba atopábase aí, fronte a ela, el era a razón dese impulso que lle obrigaba a marcharse para atoparlle, pero antes que puidese falarlle, saíron de entre as árbores uns homes vestidos con armaduras, sen darlle tempo de reaccionar a aquel home, craváronlle por detrás unha frecha certeira, que lle atravesou de lado a lado; abrindo os ollos ante a sorpresa do embate, calou ante os seus pés agonizante.
Véndose cercada ante o inminente ataque, colleu daquel home a súa espada para dar combate aos seus eventuais atacantes, non puido alzar estocada algunha, unha nova frecha se ensartó esta vez no seu peito caendo sobre o guerreiro que xacía no chan, quen apenas con forza só puido abrazala e como último xesto, deixar un cálido bico nos beizos daquela que o seu corazón capturara coa súa beleza.

martes, 18 de diciembre de 2007

SENSACIONES - sensacións


Qué se hace cuando pesa el alma
cuando duelen los silencios
y se pierde la calma
mientras se muere en los recuerdos
nubarrones cubren los días
sueños que me estremecieron
pasiones hoy perdidas
voy consumiendo el momento
solitarias noches sin alegría
barcaza que navega por el tiempo
no te lleves mi dicha
dejale en el jardín que fuera mío
para que no se enfríe mi cuerpo
recorro los rincones
buscando un secreto
promesas que algún día cumpliría
ya no serán como soñé nuestros cuerpos




Que se fai cando pesa a alma
cando doen os silencios
e pérdese a calma
mentres se morre nos recordos
nuboeiros cobren os días
soños que me estremeceron
paixóns hoxe perdidas
vou consumindo o momento
solitarias noites sen alegría
barcaza que navega polo tempo
non che leves a miña dita
dejale no jardin que fose meu
para que non se arrefríe o meu corpo
percorro os recunchos
buscando un secreto
promesas que algún día cumpriría
xa non serán como soñei os nosos corpos
SVW.

jueves, 13 de diciembre de 2007

UN AÑO YA


Justo el día de hoy hace un año atrás me dijiste que no podía ser, que odiabas las circunstancias, el momento y la vida que te tocó, con ello, arrancaste mis ilusiones, te llevaste mi alegría, me sumergiste en el dolor... hace un año mi mundo se derrumbó y casi se extinguió mi vida...

Hundida en la tristeza y la desesperación, no reconocí los días que siguieron, ni las semanas, ni los meses, se había ido tu sonrisa, ya no estabas ahí, acariciando tu barbilla mientras con la mirada me devorabas, tus ojos se habían apartado de mí, y yo, olvidé reír. Mis días se transformaron en invierno crudo y cruel... Lo que siguió los meses después, un verdadero horror, el reencuentro no fue mejor, puñaladas mutuas de recriminación, desprecio, rencor, dolor que nos martirizó, hizo surgieran duras y despectivas palabras de tu boca, y mi herida se profundizó...
Cuando ya creí que no volverías, comencé lentamente una nueva vida, rodeada por mis amigos, creé un mundo que me protegía, donde mis penas compartía; sin quererlo alguien más llegó a mi vida, se fue metiendo en mi piel inventando nuevas alegrías, así su sonrisa, trajo nuevamente luz a mis días, esperanzas y dicha. Cuando creía que de ti pasaría, apareciste ante mi puerta diciendo que no me olvidabas, que yo seguía en tu vida, que como perro lastimado aún mi recuerdo te dolía, fui presa de mi amor que renacía, quise luchar por aquello que guardaba en mi pecho, mientras con fuerza mi corazón latía...

Nuevo dolor, nueva tristeza, nueva desdicha, saber que prohibido eres por esas circunstancias, ese tiempo, que apresan dolorosamente tu vida, ver con dolor que tus sentimientos hacia mí en dos te partían, no mejoró mis días, ni dio paz a nuestros deseos que con fuerza revivían.
He descubierto el jardín que en silencio construías, tus palabras impresas, cargadas de desdicha no pasaron inadvertidas, comprendí y acepté lo que decías sobre las obligaciones, los deberes, las razones que te guían, recordé a quien estaba ahora entrando en mi vida, y vi el dolor que en él tu presencia ceñía, injusticia para quien me devolvía la alegría, injusticia despreciarle cuando tu ya no serías mi vida, imposible pagarle con desidia, él no merece tanta desdicha por querer llenar de amor mi vida vacía.

Hace unos días te escribí para finalmente despedirme, diciéndote que serían sus brazos los que me cubrirían, será su amor el que dé calor a mi vida, serán sus besos los que recorran mi piel en las noches frías, el que pinte mi mundo de color y traiga el sol a mis días, ahora soy yo quien parte de tu vida, quien con dolor se despida, sólo puedo decirte que te llevo en el corazón, y siempre serás Mellilla

domingo, 9 de diciembre de 2007

TERNURA - Tenrura


La ternura con la que hoy me llenas
sólo comparable con la brisa fresca
rocío que en la madrugada las flores baña
para que no mueran en la soledad descuidadas

Con sonrisas y bromas casi infantiles,
a mi alma acaricias con tu mirada franca
suave espuma que las olas en la costa deja
me devuelves la vida y las penas espantas

Con cosquillas de palabras me besas
dulcemente me muestras que ya estoy en tu alma
voy perdiéndome en esa sonrisa cálida
suave dulzor es el amor que me regalas

No me sueltes, sujeta fuerte mi mano
no permitas que me pierda esperando una palabra
llévame en un vuelo al cielo contigo
muéstrame que hoy es el mañana

Detén los huracanes y las tormentas
demonios que a mi vida aquejan
aleja las sombras que no me dejan
cóbijame en tu cariño, no dejes que me vaya


A tenrura coa que hoxe me enches
só comparable coa brisa fresca
rocío que na madrugada as flores baña
para que non morran na soidade descoidadas

Con sorrisos e bromas case infantís,
á miña alma acariñas coa túa mirada franca
suave espuma que as ondas na costa deixa
devólvesme a vida e as penas espantas

Con cóxegas de palabras bícasme
dulcemente móstrasme que xa estou na túa alma
vou perdéndome nese sorriso cálido
suave dulzor é o amor que me regalas

Non me soltes, suxeita forte a miña man
non permitas que me perda esperando unha palabra
lévame nun voo ao ceo contigo
móstrame que hoxe é o mañá

Detén os furacáns e as tormentas
demos que á miña vida afectan
afasta as sombras que non me deixan
cóbijame no teu agarimo, non deixes que me vaia
SVW.

domingo, 2 de diciembre de 2007

CIGARRA


Cigarra, que por las noches
a la luna cantas tu canción
tristemente enamorada

No sabes de promesas ni esperanzas
apenas sabes de sueños
que se quedaron clavados en tu alma

Sólo pides a la luna
solitaria y desconsolada
que nunca se olvide cuanto le amabas

llora tu melodía
que nadie seca tus lágrimas
llora por la pérdida de tu vida gastada

Consuela tu tristeza sabiendo
que en la distancia también te ama
también lleva partida el alma

No es el deseo de la luna apartarla
es la vida, el destino, las circunstancias
mientras la cigarra a su amor canta




Cigarra, que polas noites
á lúa cantas a túa canción
tristemente namorada

Non sabes de promesas nin esperanzas
apenas sabes de soños
que quedaron cravados na túa alma

Só pides á lúa
solitaria e desconsolada
que nunca se esqueza canto lle amabas

chora a túa melodía
que ninguén seca as túas bágoas
chora pola perda da túa vida gastada

Consola a túa tristeza sabendo
que na distancia tamén che ama
tamén leva partida a alma

Non é o desexo da lúa apartala
é a vida, o destino, as circunstancias
mentres a cigarra ao seu amor canta
SVW