lunes, 31 de diciembre de 2007

RECUENTOS DE MI AÑO 2007


Durante mi año 2007, tres hombres puntuales han marcado mi vida, todos ellos poseen el atrayente principal que mueve mi intelecto (son hombres cultos) , y han sido lo más significativo para mí, a uno, le debo haber conocido el amor más profundo que un ser humano puede sentir por otro, pero también le debo el dolor más agudo y amargo que he sentido nunca. El segundo, comenzó por una confusión de identidad, sip, así comenzó nuestra amistad, pero luego se transformó en el hombro que me sostuvo cada vez que sentí deseos de llorar y patearle el culo a la vida, fue el llamado a la razón y la coherencia, un gran ser del que he valorizado cada segundo de la amistad que horgullosamente ostento. El tercero, un ser dulce y tierno, que llegó al final para transformarse en bálsamo para mis heridas de amor, un ser que paso a paso y con tenacidad y determinación ha ido conquistando terreno en mi corazón, a punta de demostrar y sentir, es de ellos de quienes les voy a hablar

El primero: Cuando inicié el 2007, venía cargando un gran dolor en mi corazón, me pasé exáctamente un año y 18 días llorando desconsoladamente por un amor; un hombre que tenía para mí, las cualidades que más me gustan en un hombre, intelectual, culto, sensible y endemoniadamente guapo (cosa no siempre asociada a las tres primeras), le he amado con todo el corazón y mi alma, al extremo de perderme a mí misma, tan profundamente rendida a la tristeza, que dejé de ver lo que ocurría a mi derredor; hombre del cual me sentí ninguneada sip, y cuando ya creía que no volvería a saber de él, volvío a reaparecer en mi vida, para calmar en parte mi dolor y el ninguneo del que me había sentido afrentada, así como me expresó guardar los mismos sentimientos por mí como yo por él, ambos mantenemos la conciencia de un impedimiento en la realización de ese querer, más, desató con ello, una lucha interna en mí que me llevó a una desesperación peor de la que había ya vivido, cuestionándome al máximo mis sentimientos y mi moral, el sentido del "Deber" y el "Querer", lucha por la que atravesé hasta apenas unos días, cuando de su propia mano, y tras una estúpida "confusión por parte de él" (misma de la que siempre le daré el beneficio de la duda, a pesar de el e-mail que hoy he recibido de él), terminó por inclinar la balanza hacia el "Deber" y devolverle la estabilidad a mi vida, para olvidarme definitivamente del "Querer" (lo que sale tras de su partida al cerrarse esa puerta, es algo que mi garganta se niega a decir y mis manos con temblor rechazan escribir), le agradezco todo lo que de él aprendí, pues al ser hombre culto, apenas en el último tiempo, me permitió nuevamente disfrutar de ese aspecto que tanto le admiraba, así como de sus bellas letras... hoy cierro la puerta, y con el corazón le deseo que sea feliz, pues mi felicidad siempre será saberle bien, pese a todo, siempre seras MELLILLA... FELIZ AÑO PARA TÍ y un mejor 2008

El segundo: Alguien a quien conocí por un estúpido alcance de pseudónimo, y temperamento muy similar al del primero, alguien que se ha convertido en mi pañuelo, mi consejero, mi amigo, un hombre con el cual comparto muchas cosas, gustos, cultura, un idioma que ambos amamos, y un maldito sentido del humor que pocos comprenderían, pero que aguza nuestra habilidad mental al máximo, hombre al que extraño cuando pasan muchos días sin que pueda hablarle, y a quien siempre acudo para contarle mis tribulaciones, o para compartirle mis alegrías; alguien que se ha tomado muchas molestias por mí, que siempre me envía una postal de cada lugar que visita, dentro o fuera del país, que, pese a su carácter en ocasiones "heremita" como él mismo lo define, posee gestos innegablemente dulces, como el enviarme de obsequio en esta navidad algo que yo le había mencionado hace meses, pero que él no había olvidado, sip, mi amigo, a quien yo llamo "Mi caballero de la mesa cuadrada". Compañero de momentos tristes y de bromas que arrancan sonrisas a punta de nuestro sentido del humor que pocas veces he podido compartir con otra persona, haciéndole particularmente interesante por ello para mí; siendo él también un hombre culto, de su mano he aprendido mucho, tanto en distintos temas intelectuales de los cuales me ha compartido su conocimiento, permitiéndome adquirirlos yo de paso, así como también ha sido maestro en esto de la web, cosa de la que yo apenas conocía cuando me inicié en ella, puedo decir que gracias a los conocimientos que gentilmente me ha compartido, hoy navego y puedo crear cosas que nunca me hubiese imaginado hacer antes sin haberme inscrito en algún instituto para tomar todo un cursillo sobre esta putada... (también debo agradecerle a mi amigo que sea tan tolerante conmigo y mis salidas de madre que en ocasiones se escapan de mi control jejeje)... para tí mi amigo, que sé que me leerás, aunque sueles ser tímido en lo que a mis agradecimientos se refieren cuando te los expreso... Eres el gran amigo que quiero mantener siempre en mi vida... FELIZ AÑO NUEVO y un mejor 2008, que me permitas seguir gozando de nuestra amistad y de ese sentido del humor que tanto gozo en tí...

El tercero: Mi maromo... cuando le conocí, sólo tenía claro que quería pasar del sufirimiento que llevaba en mí, que quería conocer a alguien que lograse que yo pasase de aquel de cuya mano había conocido tanto dolor... Reconozco que no le hice fáciles las cosas a mi maromo, que le puse obstáculos para ver qué tanto se interesaba verdaderamente en mí, o si sólo era un cachondo de esos tantos que habitan acá en la web, sip, se la hice difícil, y le hice pasar como él me ha dicho "un gran susto cuando creyó que me perdía"; mi maromo, me ha mostrado con gestos dulces y sutiles cuánto le importo y lo enamorado que está de mí, quien a punta de esfuerzo y más de algún sacrificio ha iniciado el camino a la conquista de mi corazón, ese que a fuerza de sentimientos y gestos tiernos y pensamiento claro, va sacando calidez a este corazón que esta muerto en vida, gestos como estando a miles de kilómetros de mí, conectó en noche de navidad para compartir conmigo, y como hoy, también conectará para que comience junto a él este año que hoy inicia... mi maromo, que sólo quiere verme sonreir, aún cuando sea a punta de aquellas cosquillas que no me agradan pero que sé sus manos ansían darme para hacerme sonreir... un hombre cuya ternura va conmoviéndome dulcemente... El hombre que en noche de navidad pidió como regalo tener un futuro a mi lado... Para mi Bebé... espero ser digna de todo ese amor y sacrificios que haces por mí, para que seas feliz conmigo y yo sea feliz a tu lado,... Para tí bebé... FELIZ AÑO NUEVO y que este año 2008 el amor que me das pueda yo corresponderlo con creces...

Luego en este recuento, vienen aquell@s amig@s sincer@s que he encontrado en esta web, amistades que me han acompañado en el duro proceso de lo que ha sido este triste año... Seres que me han brindado su calor, y que han compartido su vida conmigo, personas que hoy son amig@s verdader@s con quienes comparto mis penas y alegrías, y ese interés mutuo de lo que significa la verdadera amistad... Hoy les digo: Les quiero mucho, y les agradezco cada segundo que hemos compartido a lo largo de este año, quizá sin Uds. no hubiese logrado sobrevivir a toda la convulsión que he llevado dentro de mí en lo que el proceso de este año me ha significado.

También está mi logro en lo que a mis estudios se trata, aquel logro que me permitirá dentro de unos meses estar donde quiero, donde habitan mis sentimientos, ha sido una de las mejores cosas que pudo sucederme, vino de mano de unos amigos, y se convirtió en el motor para seguir cada día, algo que disfruté a plenitud, regresar a los estudios y estimular mi intelecto nuevamente con ese aprendizaje que tanto me gusta siempre es realmente maravilloso, me he vuelto a sentir como la niña que descubre el mundo (el mundo de las letras y el conocimiento) y eso me hace infinitamente feliz

Para todos los que lean este post... EL DESTINO AÚN ESTA POR ESCRIBIRSE

FELIZ AÑO NUEVO 2008 A TODOS...



Durante o meu ano 2007, tres homes puntuais marcaron a miña vida, todos eles posúen o atrayente principal que move o meu intelecto (son homes cultos) , e foron o máis significativo para min, a un, débolle coñecer o amor máis profundo que un ser humano pode sentir por outro, pero tamén lle debo a dor máis aguda e amargo que sentín nunca. O segundo, comezou por unha confusión de identidade, sip, así comezou a nosa amizade, pero logo transformouse no ombreiro que me sostivo cada vez que sentín desexos de chorar e patearlle o cu á vida, foi o chamado á razón e a coherencia, un gran ser do que hei valorizado cada segundo da amizade que horgullosamente ostento. O terceiro, un ser doce e tenro, que chegou ao final para transformarse en bálsamo para as miñas feridas de amor, un ser que paso a paso e con tenacidade e determinación foi conquistando terreo no meu corazón, a punta de demostrar e sentir, é deles de quen lles vou a hablar

El primeiro: Cando iniciei o 2007, viña cargando unha gran dor no meu corazón, paseime exáctamente un ano e 18 días chorando desconsoladamente por un amor; un home que tiña para min, as calidades que máis me gustan nun home, intelectual, culto, sensible e endemoniadamente guapo (cousa non sempre asociada ás tres primeiras), ameille con todo o corazón e a miña alma, ao extremo de perderme a min mesma, tan profundamente rendida á tristeza, que deixei de ver o que ocorría á miña derredor; home do cal sentinme ninguneada sip, e cando xa cría que non volvería saber del, volvío a reaparecer na miña vida, para acougar en parte a miña dor e o ninguneo do que me sentiu afrontada, así como expresoume gardar os mesmos sentimentos por min como eu por el, ambos mantemos a conciencia dun impedimiento na realización dese querer, máis, desatou con iso, unha loita interna en min que me levou a unha desesperación peor da que había xa vivido, cuestionándome ao máximo os meus sentimentos e a miña moral, o sentido do "Deber" e o "Querer", loita pola que atravesei ata apenas uns días, cando da súa propia man, e tras unha estúpida "confusión por parte del" (mesma da que sempre lle darei o beneficio da dúbida, a pesar do e-mail que hoxe recibín del)/del), terminou por inclinar a balanza cara ao "Deber" e devolverlle a estabilidade á miña vida, para esquecerme definitivamente do "Querer" (o que sae tras da súa partida ao pecharse esa porta, é algo que a miña garganta négase a dicir e as miñas mans con tremor rexeitan escribir), agradézolle todo o que del aprendín, pois ao ser home culto, apenas no último tempo, permitiume novamente gozar dese aspecto que tanto lle admiraba, así como das súas belas letras... hoxe pecho a porta, e co corazón deséxolle que sexa feliz, pois a miña felicidade sempre será saberlle ben, a pesar de todo, sempre seras MELLILLA... FELIZ ANO PARA TÍ e un mellor 2008

O segundo: Alguén a quen coñecín por un estúpido alcance de pseudónimo, e temperamento moi similar ao do primeiro, alguén que se converteu no meu pano, o meu conselleiro, o meu amigo, un home co cal comparto moitas cousas, gustos, cultura, un idioma que ambos amamos, e un maldito sentido do humor que poucos comprenderían, pero que aguza a nosa habilidade mental ao máximo, home ao que estraño cando pasan moitos días sen que poida falarlle, e a quen sempre acudo para contarlle os meus tribulaciones, ou para compartirlle as miñas alegrías; alguén que se tomou moitas molestias por min, que sempre me envía unha postal de cada lugar que visita, dentro ou fóra do país, que, a pesar do seu carácter en ocasións "heremita" como el mesmo o define, posúe xestos innegablemente doces, como o enviarme de obsequio neste Nadal algo que eu lle mencionou fai meses, pero que el non esquecera, sip, o meu amigo, a quen eu chamo "O meu cabaleiro da mesa cadrada". Compañeiro de momentos tristes e de bromas que arrincan sorrisos a punta do noso sentido do humor que poucas veces puiden compartir con outra persoa, facéndolle particularmente interesante por iso para min; sendo el tamén un home culto, da súa man aprendín moito, tanto en distintos temas intelectuais dos cales compartiume o seu coñecemento, permitíndome adquirilos eu de paso, así como tamén foi mestre nisto da web, cousa da que eu apenas coñecía cando me iniciei nela, podo dicir que grazas aos coñecementos que gentilmente compartiume, hoxe navego e podo crear cousas que nunca me imaxinou facer antes sen haberme inscrito nalgún instituto para tomar todo un curso sobre esta putada... (tamén debo agradecerlle ao meu amigo que sexa tan tolerante comigo e as miñas saídas de nai que en ocasións se escapan do meu control jejeje)... para tí o meu amigo, que sei que me lerás, aínda que adoitas ser tímido no que aos meus agradecementos refírense cando chos expreso... Es o gran amigo que quero manter sempre na miña vida... FELIZ ANO NOVO e un mellor 2008, que me permitas seguir gozando da nosa amizade e dese sentido do humor que tanto gozo en tí...

O terceiro: O meu maromo... cando lle coñecín, só tiña claro que quería pasar do sufirimiento que levaba en min, que quería coñecer a alguén que lograse que eu pasase daquel de cuxa man coñecera tanto dor... Recoñezo que non lle fixen fáciles as cousas á miña maromo, que lle puxen obstáculos para ver que tanto se interesaba verdadeiramente en min, ou se só era un cachondo deses tantos que habitan acá na web, sip, fíxenlla difícil, e fíxenlle pasar como el me dixo "un gran susto cando creu que me perdía"; o meu maromo, mostroume con xestos doces e sutís canto lle importo e o namorado que está de min, quen a punta de esforzo e máis dalgún sacrificio iniciou o camiño á conquista do meu corazón, ese que a forza de sentimentos e xestos tenros e pensamento claro, vai sacando calidez a este corazón que esta morto en vida, xestos como estando a miles de quilómetros de min, conectou en noite de Nadal para compartir comigo, e como hoxe, tamén conectará para que comece xunto a el este ano que hoxe inicia... o meu maromo, que só quere verme sonreir, aínda cando sexa a punta daquelas cóxegas que non me agradan pero que sei as súas mans ansían darme para facerme sonreir... un home cuxa tenrura vai conmovéndome dulcemente... O home que en noite de Nadal pediu como regalo ter un futuro ao meu lado... Para o meu Bebé... espero ser digna de todo ese amor e sacrificios que fas por min, para que sexas feliz comigo e eu sexa feliz ao teu lado,... Para tí bebé... FELIZ ANO NOVO e que este ano 2008 o amor que me dás poida eu correspondelo con fartura...

Logo neste reconto, veñen aquell@s amig@s sincer@s que atopei nesta web, amizades que me acompañaron no duro proceso do que foi este triste ano... Seres que me brindaron a súa calor, e que compartiron a súa vida comigo, persoas que hoxe son amig@s verdader@s con quen comparto as miñas penas e alegrías, e ese interese mutuo do que significa a verdadeira amizade... Hoxe dígolles: Quérolles moito, e agradézolles cada segundo que compartimos ao longo deste ano, quizá sen Uds. non lograse sobrevivir a toda a convulsión que levei dentro de min no que o proceso deste ano significoume.

Tamén está o meu logro no que aos meus estudos trátase, aquel logro que me permitirá dentro duns meses estar onde quero, onde habitan os meus sentimentos, foi unha das mellores cousas que puido sucederme, viño de man duns amigos, e converteuse no motor para seguir cada día, algo que gocei a plenitude, regresar aos estudos e estimular o meu intelecto novamente con esa aprendizaxe que tanto me gusta sempre é realmente marabilloso, volvinme a sentir como a nena que descobre o mundo (o mundo das letras e o coñecemento) e iso faime infinitamente feliz

Para todos os que lean este post... O DESTINO AÍNDA ESTA POR ESCRIBIRSE

FELIZ ANO NOVO 2008 A Todos...

domingo, 23 de diciembre de 2007

FELIZ NAVIDAD - Feliz Nadal





A mis amig@s, sólo quiero dejarles mi saludo en esta fecha, deseándoles que el niño Jesús, llene vuestras vidas con amor y felicidad plenas, que cada uno de vosotr@s comience una etapa llena de éxitos en todos los planos y que siempre sepan que el cariño que me habéis brindado lo llevo dentro de mi corazón, sintiéndome orgullosa de vuestra amistad...

Os quiero mucho a tod@ y cada un@ de vosotr@s...

FELIZ NAVIDAD Y PROSPERO AÑO NUEVO



Aos meus amig@s, só quero deixarlles o meu saúdo nesta data, desexándolles que o neno Jesús, encha as vosas vidas con amor e felicidade plenas, que cada un de vosotr@s comece unha etapa chea de éxitos en todos os planos e que sempre saiban que o agarimo que me brindastes lévoo dentro do meu corazón, sentíndome orgullosa da vosa amizade...

Quérovos moito a tod@ e cada un de vosotr@s...

FELIZ NADAL E PROSPERO ANO NOVO

jueves, 20 de diciembre de 2007

LA MUSA Y EL GUERRERO- a musa e o guerreiro


La musa lentamente se despojó de sus ropajes para fundirse con el agua cristalina de aquel lago que se encontraba en el claro; él, oculto la miraba entre los árboles, jamás había visto tanta belleza como ella irradiaba, sus ojos, azules como el cielo despejado después de un día de lluvia, brillaban como luciérnagas, su cabellera larga y negra como una noche sin estrellas, relucía ante el reflejo del sol entre las hojas, su cuerpo moldeado como cual figura tallada con cincel por un escultor de deidades griegas, imagen etérea, de piel tan blanca que parecía casi incorpórea, le hacían desearle como un moribundo aferrándose a la vida…
Ella, aún no le había visto, ignorante de su oculto observador, disfrutaba de la calidez del agua, disfrutaba de la quietud que aquel lugar le brindaba, el poder perderse en sus pensamientos, en sus sueños sin que nadie le estorbara, perderse en sí misma como si aquellas aguas pudieran transportarla a un mundo que aún no conocía. Había concurrido a aquel sitio desde que era apenas una niña, siempre gustó de tan hermoso paisaje, el canto de las aves, y el olor a yerba mojada; hoy, vendría por última vez, último gozo antes de su partida. Nunca supo el por qué debía alejarse de aquel sitio, nunca entendió los motivos que le impulsaban a seguir un destino incierto, una aventura cuyo camino desconocía, pero algo dentro de sí, le exigía, le obligaba a marchar, necesidad imperiosa de partir en busca de algo que desconocía, algo que reconocería sólo cuando le encontrase.
No estaba previsto entre sus planes el ser observada por aquel extraño, así como no tenía previsto lo que sucedería.
Él esperó sigiloso mientras ella salía de entre las aguas y se ataviaba nuevamente, su instinto le señalaba que lo suyo no era simple deseo, era algo más profundo, algo que no podía reconocer pues jamás le había vivido antes, un sentimiento que hacía latir su corazón desbocadamente, como un potro galopando al viento, pero con una calidez que le hacía sentir un deseo de protección desconocido para él. Él, un guerrero que sólo conocía de muerte y dolor, brutalidad en el combate, tomando las resultas de cada lucha, no preguntándose jamás si cada mujer que hizo suya en su paso sentía o no algo a por él, o si él sentía algo más que no fuera puramente carnal; hombre cuyos instintos de supervivencia, le hicieron merecedor de grandes loanzas por sus proesas, jamás sintió aquel cálido sentimiento, aquel suave pero poderoso deseo de tenerla entre sus brazos y protegerla cual niño inocente; todos aquellos sentimientos, le convulsionaban el cuerpo, atizándole la mente en raciocinios muy lejanos a aquellos tan conocidos por él, apenas pudo esperar que aquella bella mujer se encontrase ya en condiciones de ser vista, para apearse ante su presencia.
Fue una gran sorpresa que apareciese aquel hombre cuyas duras facciones: su rostro, marcado por una cicatriz le atravesaba la mejilla izquierda, dando un aspecto sombrío, podían intimidar hasta al más osado, pero que a ella, le dejaba impertérrita, perdida en la profundidad de su mirada; había algo en aquellos ojos, algo que no adivinaba, aún así, sentía que un lazo invisible le ataba a aquellos ojos, a aquel abismo profundo que se asomaba en su mirada.
Antes que pudiese apenas decir nada, ella reconoció que lo que buscaba se encontraba ahí, frente a ella, él era la razón de ese impulso que le obligaba a marcharse para encontrarle, pero antes que pudiese hablarle, salieron de entre los árboles unos hombres vestidos con armaduras, sin darle tiempo de reaccionar a aquel hombre, le clavaron por la espalda una flecha certera, que le atravesó de lado a lado; abriendo los ojos ante la sorpresa del embate, calló ante sus pies agonizante.
Viéndose cercada ante el inminente ataque, cogió de aquel hombre su espada para dar combate a sus eventuales atacantes, no pudo alzar estocada alguna, una nueva flecha se ensartó esta vez en su pecho cayendo sobre el guerrero que yacía en el suelo, quien apenas con fuerza sólo pudo abrazarla y como último gesto, dejar un cálido beso en los labios de aquella que su corazón había capturado con su belleza.
SVW.

A musa lentamente desposuír das súas roupaxes para fundirse coa auga cristalina daquel lago que se atopaba no claro; el, oculto mirábaa entre as árbores, xamais vira tanta beleza como ela irradiaba, os seus ollos, azuis como o ceo despexado logo dun día de choiva, brillaban como luciérnagas, a súa cabeleira longa e negra como unha noite sen estrelas, relucía ante o reflexo do sol entre as follas, o seu corpo moldeado como cal figura tallada con cincel por un escultor de deidades gregas, imaxe etérea, de pel tan branca que parecía case incorpórea, facíanlle desexarlle como un moribundo aferrándose á vida?
Ela, aínda non lle viu, ignorante do seu oculto observador, gozaba da calidez da auga, gozaba da quietud que aquel lugar brindáballe, o poder perderse nos seus pensamentos, nos seus soños sen que ninguén lle estorbase, perderse en si mesma coma se aquelas augas puidesen transportala a un mundo que aínda non coñecía. concorrera a aquel sitio desde que era apenas unha nena, sempre gustou de tan fermosa paisaxe, o canto das aves, e o cheiro a yerba mollada; hoxe, viría por última vez, último gozo antes da súa partida. Nunca soubo o por que debía afastarse daquel sitio, nunca entendeu os motivos que lle impulsaban a seguir un destino incerto, unha aventura cuxo camiño descoñecía, pero algo dentro de si, esixíalle, obrigáballe a marchar, necesidade imperioso de partir en busca de algo que descoñecía, algo que recoñecería só cando lle atopase.
Non estaba previsto entre os seus plans o ser observada por aquel estraño, así como non tiña previsto o que sucedería.
El esperou sigiloso mentres ela saía de entre as augas e ataviábase novamente, o seu instinto sinaláballe que o seu non era simple desexo, era algo máis profundo, algo que non podía recoñecer pois xamais lle viviu antes, un sentimento que facía latexar o seu corazón desbocadamente, como un poldro galopando ao vento, pero cunha calidez que lle facía sentir un desexo de protección descoñecido para el. El, un guerreiro que só coñecía de morte e dor, brutalidade no combate, tomando resúltalas de cada loita, non preguntándose xamais se cada muller que fixo súa no seu paso sentía ou non algo a por el, ou se el sentía algo máis que non fose puramente carnal; home cuxos instintos de supervivencia, fixéronlle merecedor de grandes loanzas polas súas proesas, xamais sentiu aquel cálido sentimento, aquel suave pero poderoso desexo de tela entre os seus brazos e protexela cal neno inocente; todos aqueles sentimentos, lle convulsionaban o corpo, atizándole a mente en raciocinios moi afastados a aqueles tan coñecidos por el, apenas puido esperar que aquela bela muller atopásese xa en condicións de ser vista, para apearse ante a súa presenza.
Foi unha gran sorpresa que aparecese aquel home cuxas duras faccións: o seu rostro, marcado por unha cicatriz atravesáballe a fazula esquerda, dando un aspecto sombrío, podían intimidar ata ao máis ousado, pero que a ela, deixáballe impertérrita, perdida na profundidade da súa mirada; había algo naqueles ollos, algo que non adiviñaba, aínda así, sentía que un lazo invisible atáballe a aqueles ollos, a aquel abismo profundo que se asomaba na súa mirada.
Antes que puidese apenas dicir nada, ela recoñeceu que o que buscaba atopábase aí, fronte a ela, el era a razón dese impulso que lle obrigaba a marcharse para atoparlle, pero antes que puidese falarlle, saíron de entre as árbores uns homes vestidos con armaduras, sen darlle tempo de reaccionar a aquel home, craváronlle por detrás unha frecha certeira, que lle atravesou de lado a lado; abrindo os ollos ante a sorpresa do embate, calou ante os seus pés agonizante.
Véndose cercada ante o inminente ataque, colleu daquel home a súa espada para dar combate aos seus eventuais atacantes, non puido alzar estocada algunha, unha nova frecha se ensartó esta vez no seu peito caendo sobre o guerreiro que xacía no chan, quen apenas con forza só puido abrazala e como último xesto, deixar un cálido bico nos beizos daquela que o seu corazón capturara coa súa beleza.

martes, 18 de diciembre de 2007

SENSACIONES - sensacións


Qué se hace cuando pesa el alma
cuando duelen los silencios
y se pierde la calma
mientras se muere en los recuerdos
nubarrones cubren los días
sueños que me estremecieron
pasiones hoy perdidas
voy consumiendo el momento
solitarias noches sin alegría
barcaza que navega por el tiempo
no te lleves mi dicha
dejale en el jardín que fuera mío
para que no se enfríe mi cuerpo
recorro los rincones
buscando un secreto
promesas que algún día cumpliría
ya no serán como soñé nuestros cuerpos




Que se fai cando pesa a alma
cando doen os silencios
e pérdese a calma
mentres se morre nos recordos
nuboeiros cobren os días
soños que me estremeceron
paixóns hoxe perdidas
vou consumindo o momento
solitarias noites sen alegría
barcaza que navega polo tempo
non che leves a miña dita
dejale no jardin que fose meu
para que non se arrefríe o meu corpo
percorro os recunchos
buscando un secreto
promesas que algún día cumpriría
xa non serán como soñei os nosos corpos
SVW.

jueves, 13 de diciembre de 2007

UN AÑO YA


Justo el día de hoy hace un año atrás me dijiste que no podía ser, que odiabas las circunstancias, el momento y la vida que te tocó, con ello, arrancaste mis ilusiones, te llevaste mi alegría, me sumergiste en el dolor... hace un año mi mundo se derrumbó y casi se extinguió mi vida...

Hundida en la tristeza y la desesperación, no reconocí los días que siguieron, ni las semanas, ni los meses, se había ido tu sonrisa, ya no estabas ahí, acariciando tu barbilla mientras con la mirada me devorabas, tus ojos se habían apartado de mí, y yo, olvidé reír. Mis días se transformaron en invierno crudo y cruel... Lo que siguió los meses después, un verdadero horror, el reencuentro no fue mejor, puñaladas mutuas de recriminación, desprecio, rencor, dolor que nos martirizó, hizo surgieran duras y despectivas palabras de tu boca, y mi herida se profundizó...
Cuando ya creí que no volverías, comencé lentamente una nueva vida, rodeada por mis amigos, creé un mundo que me protegía, donde mis penas compartía; sin quererlo alguien más llegó a mi vida, se fue metiendo en mi piel inventando nuevas alegrías, así su sonrisa, trajo nuevamente luz a mis días, esperanzas y dicha. Cuando creía que de ti pasaría, apareciste ante mi puerta diciendo que no me olvidabas, que yo seguía en tu vida, que como perro lastimado aún mi recuerdo te dolía, fui presa de mi amor que renacía, quise luchar por aquello que guardaba en mi pecho, mientras con fuerza mi corazón latía...

Nuevo dolor, nueva tristeza, nueva desdicha, saber que prohibido eres por esas circunstancias, ese tiempo, que apresan dolorosamente tu vida, ver con dolor que tus sentimientos hacia mí en dos te partían, no mejoró mis días, ni dio paz a nuestros deseos que con fuerza revivían.
He descubierto el jardín que en silencio construías, tus palabras impresas, cargadas de desdicha no pasaron inadvertidas, comprendí y acepté lo que decías sobre las obligaciones, los deberes, las razones que te guían, recordé a quien estaba ahora entrando en mi vida, y vi el dolor que en él tu presencia ceñía, injusticia para quien me devolvía la alegría, injusticia despreciarle cuando tu ya no serías mi vida, imposible pagarle con desidia, él no merece tanta desdicha por querer llenar de amor mi vida vacía.

Hace unos días te escribí para finalmente despedirme, diciéndote que serían sus brazos los que me cubrirían, será su amor el que dé calor a mi vida, serán sus besos los que recorran mi piel en las noches frías, el que pinte mi mundo de color y traiga el sol a mis días, ahora soy yo quien parte de tu vida, quien con dolor se despida, sólo puedo decirte que te llevo en el corazón, y siempre serás Mellilla

domingo, 9 de diciembre de 2007

TERNURA - Tenrura


La ternura con la que hoy me llenas
sólo comparable con la brisa fresca
rocío que en la madrugada las flores baña
para que no mueran en la soledad descuidadas

Con sonrisas y bromas casi infantiles,
a mi alma acaricias con tu mirada franca
suave espuma que las olas en la costa deja
me devuelves la vida y las penas espantas

Con cosquillas de palabras me besas
dulcemente me muestras que ya estoy en tu alma
voy perdiéndome en esa sonrisa cálida
suave dulzor es el amor que me regalas

No me sueltes, sujeta fuerte mi mano
no permitas que me pierda esperando una palabra
llévame en un vuelo al cielo contigo
muéstrame que hoy es el mañana

Detén los huracanes y las tormentas
demonios que a mi vida aquejan
aleja las sombras que no me dejan
cóbijame en tu cariño, no dejes que me vaya


A tenrura coa que hoxe me enches
só comparable coa brisa fresca
rocío que na madrugada as flores baña
para que non morran na soidade descoidadas

Con sorrisos e bromas case infantís,
á miña alma acariñas coa túa mirada franca
suave espuma que as ondas na costa deixa
devólvesme a vida e as penas espantas

Con cóxegas de palabras bícasme
dulcemente móstrasme que xa estou na túa alma
vou perdéndome nese sorriso cálido
suave dulzor é o amor que me regalas

Non me soltes, suxeita forte a miña man
non permitas que me perda esperando unha palabra
lévame nun voo ao ceo contigo
móstrame que hoxe é o mañá

Detén os furacáns e as tormentas
demos que á miña vida afectan
afasta as sombras que non me deixan
cóbijame no teu agarimo, non deixes que me vaia
SVW.

domingo, 2 de diciembre de 2007

CIGARRA


Cigarra, que por las noches
a la luna cantas tu canción
tristemente enamorada

No sabes de promesas ni esperanzas
apenas sabes de sueños
que se quedaron clavados en tu alma

Sólo pides a la luna
solitaria y desconsolada
que nunca se olvide cuanto le amabas

llora tu melodía
que nadie seca tus lágrimas
llora por la pérdida de tu vida gastada

Consuela tu tristeza sabiendo
que en la distancia también te ama
también lleva partida el alma

No es el deseo de la luna apartarla
es la vida, el destino, las circunstancias
mientras la cigarra a su amor canta




Cigarra, que polas noites
á lúa cantas a túa canción
tristemente namorada

Non sabes de promesas nin esperanzas
apenas sabes de soños
que quedaron cravados na túa alma

Só pides á lúa
solitaria e desconsolada
que nunca se esqueza canto lle amabas

chora a túa melodía
que ninguén seca as túas bágoas
chora pola perda da túa vida gastada

Consola a túa tristeza sabendo
que na distancia tamén che ama
tamén leva partida a alma

Non é o desexo da lúa apartala
é a vida, o destino, as circunstancias
mentres a cigarra ao seu amor canta
SVW

miércoles, 28 de noviembre de 2007

OTRA VEZ EN MI PUERTA - outra vez na miña porta


Lentamente te vas metiendo nuevamente en mí
regresas altivo queriendo rehuir
pero tus sentimientos te impiden partir
estás atrapado conozco mi poder en tí

Te alejas, reniegas, y luego vuelves otra vez
me odias, me amas, me niegas cada vez
te duelo, te retuerces, no me quieres peder
te observo, te dejo, quiero comprender

Me desafías, te expulso y vuelves a aparecer
te marchas, te odio, entre nosotros todo gira otra vez
avergonzado confiesas no haberme sacado nunca de tu vida
razones que nuestros corazones se niegan a entender

Te amo, me amas, yo estoy en tu piel
explotas, te arrastras, me haces enloquecer
me miras, me devoras, te vuelvo a encender
desvarío, desvarías, bebemos la amarga y dulce miel


Lentamente vasche metendo novamente en min
regresas altivo querendo rehuir
pero os teus sentimentos impídenche partir
estás atrapado coñezo o meu poder en tí

Afástasche, renegas, e logo volves outra vez
ódiasme, ámasme, négasme cada vez desbástoche,
che retuerces, non me queres peder
obsérvoche, déixoche, quero comprender

Me desafías, expúlsoche e volves aparecer
márchasche, ódioche, entre nós todo vira outra vez
avergoñado confesas non haberme sacado nunca da túa vida
razoes que os nosos corazóns néganse a entender

Ámoche, ámasme, eu estou na túa pel
explotas, arrástrasche, fasme tolear
mírasme, devórasme, vólvoche a acender
desvarío, desvarías, bebemos a amarga e doce mel
SVW.

domingo, 25 de noviembre de 2007

El mejor concierto de mi vida... LA FUGA!!!!!!! - O mellor concerto da miña vida... A FUGA!!!!!!!

Ayer llegó el día más esperado en este último tiempo, llevaba 2 meses preparándome para este mega-evento... los de LA FUGA se presentaban en Santiago de Chile, y yo estaría ahí, en primera fila, y jugándomela por verles en persona... adivinen... (bueno, por las fotos no necesitan adivinar jajajajajajajajajajajaja)... Sip... como siempre, hice lo que había planeado, fuí la primera en llegar, pude estar frente al escenario y, finalmente hacerme fotografías con los de LA FUGA... sip, me di el gustazo de mi vida, abrazos, besos, conversaciones, risas, nervios... sólo mis amig@s y yo fuimos los afortunados de lograr estar a solas con LA FUGA después de su presentación, minutos después de su salida del escenario... y valió la pena cada segundo de la larga espera (7 horas en total)... pero vaya que lo valieron... además... también obtuve "mi pequeño tesoro", me dieron autógrafos dedicados de cada uno de ellos para mí, la púa que NANDO lanzó desde el escenario y... ME AUTOGRAFIARON MI CAMISETA mientras la tenía yo puesta (en la figura que mostraba el rostro de cada uno... sip... jajajajajajajaja, los más complicados en autografiarla fueron FITO y especialmente RULO... adivinen por qué.. jajajajajajajajaja)...

Fue un gran día... un concierto FANTÁSTICO de nunca olvidarse en la vida... y yo conservaré "mi tesoro" siempre...



Onte chegou o día máis esperado neste último tempo, levaba 2 meses preparándome para este mega-evento... os da FUGA presentábanse en Santiago de Chile, e eu estaría aí, en primeira fila, e xogándoma por verlles en persoa... adiviñen... (bo, polas fotos non necesitan adiviñar jajajajajajajajajajajaja)... Sip... como sempre, fixen o que planeara, fuí a primeira en chegar, puiden estar fronte ao escenario e, finalmente facerme fotografías cos da FUGA... sip, deime o gustazo da miña vida, abrazos, bicos, conversacións, risas, nervios... só os meus amig@s e eu fomos os afortunados de lograr estar a soas coa FUGA logo da súa presentación, minutos logo da súa saída do escenario... e valeu a pena cada segundo da longa espera (7 horas en total)... pero vaia que o valeron... ademais... tamén obtiven "o meu pequeno tesouro", déronme autógrafos dedicados de cada un deles para min, a púa que NANDO lanzou desde o escenario e... ME AUTOGRAFIARON A miña CAMISETA mentres a tiña eu posta (na figura que mostraba o rostro de cada un... sip... jajajajajajajaja, os máis complicados en autografiarla foron FITO e especialmente RULO... adiviñen por que.. jajajajajajajajaja)...

Foi un gran día... un concerto FANTÁSTICO de nunca esquecerse na vida... e eu conservarei "o meu tesouro" sempre...

viernes, 23 de noviembre de 2007

ALEGRÍA DE UNA RESIGNACIÓN - alegría dunha resignación



Y me agito calmadamente en mi soledad
me angustio en mi sonrisa ante los demás
muero mientras vivo cuando ya no estás
realizo sueños muertos para poder soñar

Las alegrias que un día fueron mías ya no están
penas que me eran ajenas a mi lado siempre van
mientras la paloma alza el vuelo para no regresar jamás
se ha ido la luz del dia dejando vacío y oscuridad
he olvidado cómo es llorar



E axítome calmadamente na miña soidade
me angustio no meu sorriso ante os demais
morro mentres vivo cando xa non estás
realizo soños mortos para poder soñar

As alegrias que un día foron miñas xa non están
penas que me eran alleas ao meu lado sempre van
mentres a pomba alza o voo para non regresar xamais
se foi a luz do dia deixando baleiro e escuridade
esquecín como é chorar
SVW.

martes, 20 de noviembre de 2007

La Pena o La Nada

Hace mucho que aprendí que, si se ama a un ave, debe dejarsele libre, si vuelve a tí, es tuyo, si no vuelve, es porque nunca lo fue... Hay seres que eligen volver sin ser buscados, por voluntad propia, entre ellos uno cuyas palabras y el tiempo le pusieron en su sitio trayéndole de regreso; pero es como aquel ave que se clava en la espina creyendo que así será feliz... El mismo, aún le quedan lecciones que el tiempo se encargará de enseñarle... Por mi, puede seguir intentando tapar el sol con un dedo... Yo, algún día encontraré el cielo...

Hace mucho me dejó esta canción... hoy se la devuelvo...

Les ruego a
Uds. mis amig@s sean indulgentes con mi interpretación, pues reconozco que los bajos nunca han sido mi fuerte... sorry... Les quiero mucho a tod@s



Fai moito que aprendín que, se se ama a un ave, debe dejarsele libre, se volve a tí, é teu, se non volve, é porque nunca o foi... Hai seres que elixen volver sen ser buscados, por vontade propia, entre eles un cuxas palabras e o tempo puxéronlle no seu sitio traéndolle de regreso; pero é como aquel ave que se crava na espiña crendo que así será feliz... O mesmo, aínda lle quedan leccións que o tempo encargarase de ensinarlle... Polo meu, pode seguir intentando tapar o sol cun dedo... Eu, algún día atoparei o ceo...

Fai moito me deixou esta canción... hoxe devólvolla...

Rógolles a Uds. os meus amig@s sexan indulgentes coa miña interpretación, pois recoñezo que os baixos nunca foron o meu forte... sorry... Quérolles moito a tod@s

viernes, 16 de noviembre de 2007

BRISA

Y me quedé ahí mirando perdida
una puerta abierta y vacía
corrientes de aire la embestían
tibiesa en las manos que se me iba
cansada una lágrima rodó mi mejilla
no pude pararla aunque caía sin prisa
como hoja al viento se ha vuelto mi vida
muero por las noches, renazco a la luz del día
SVW.


E quedeime aí mirando perdida
unha porta aberta e baleira
correntes de aire a embestían
tibiesa nas mans que se me ía
cansada unha bágoa rodou a miña fazula
non puiden parala aínda que caía sen présa
como folla ao vento volveuse a miña vida
morro polas noites, renazo á luz do día







Siempre supe que volverías... negar lo que se siente, es querer tapar el sol con un dedo, puedes intentar seguir negando, rechazando, pero la verdad es sólo una... Los latidos del corazón siempre podrán más, y tapar el sol con un dedo es imposible... Tardaste en comprenderlo, ahora sólo queda que lo asumas, te guste o no, yo siempre he estado, estoy y estaré en tí...

miércoles, 14 de noviembre de 2007

Tudo isto é Fado

Hoy seré yo quien les de una sorpresa... espero que les agrade...

Para mis amig@s, un poco del cariño incondicional que me han dado... a mi amigo Kurtz... enga, que mientras no te vayas de coñas por mi trabajo, ya nos reirémos de las espadas y chupachus como siempre... a mi amiga may, en gratitud al regalo que tan generosamente me diste, ya le daremos al son en conjunto... para la querida maki... que ya sabes guapa... cuando nos veamos, le daremos caña a tu piano con gusto... jejejejejejeje... a mi amiga Conchi, ya me imaginarás ahora en ese concierto que me voy a dar un gusto de la hostia, claro más ahora que ya he recibido lo que me enviaste, gracias guapa!!!!!... a mi querida Inma, que ya sé cuánto te gusta, así que te lo dedico con mucho cariño a miña irmá

No puedo dejar fuera a mis amig@s Bel, Indigo, Gerardo, Guije, Juanma, Juanjo, Sirena de la Luna, a mi hija virtual Montse, y a tod@ l@s que me leéis siempre...
en fin, os lo dejo con todo mi cariño para tod@s vosotr@s


Hoxe serei eu quen lles dunha sorpresa... espero que lles agrade...

Para os meus amig@s, un pouco do agarimo incondicional que me deron... ao meu amigo Kurtz... enga, que mentres non che vaias de coñas polo meu traballo, xa nos reirémos das espadas e chupachus como sempre... á miña amiga may, en gratitude ao agasallo que tan xenerosamente me diste, xa lle daremos ao son en conxunto... para a querida maki... que xa sabes guapa... cando nos vexamos, darémoslle cana ao teu piano con gusto... jejejejejejeje... á miña amiga Conchi, xa me imaxinarás agora nese concerto que me vou a dar un gusto da hostia, claro máis agora que me chegou o que me enviaches, graciñas guapa!!!!!!... á miña querida Inma, que xa se canto che gusta, así que cho dedico con moito agarimo a miña irmá

Non podo deixar fóra aos meus amig@s Bel, Indigo, Gerardo, Guije, Juanma, Juanjo, Sirena da Lúa, á miña filla virtual Montse, e a tod@ l@s que me ledes sempre...
en fin, déixovolo con todo o meu agarimo para tod@s vosotr@s


martes, 13 de noviembre de 2007

Salidas de madre





¿¿¿Qué mierda se hace con los sentimientos cuando ya no se puede hacer nada???
¿¿¿Cómo hostia se sigue en el camino sin perderse en el intento???
¿¿¿Cómo coños cierras una herida que vuelve a sangrar???

Joer, que duele, no se puede, apenas se respira, apenas si te queda vida...


Te retuerces, sangras, te mueres, para despertar con las manos vacías...


Para escuchar frases de amor tardías, sin promesas, que te duelen más que el primer día...


Porque esa ventana es toda nuestra, para mi amiga Inma y para mí... PARA TÍ... es tu turno de vivir en el infierno... hace mucho he tomado el veneno que me dejó tu silencio, y hoy soy yo quien te lo devuelvo...

lunes, 12 de noviembre de 2007

NAUFRAGANDO




Silencio que en la negrura de la noche abrumas
aire que a mis pulmones ya no llenas
corazón que ya no late
mis penas ya fueron hoguera

Vacío el corazón
ha perdido la razón
se ha muerto el sentimiento
hoy gobierna el caos interno

Ya no fluyen las corrientes
no hay brisa para henchir las velas
las aguas del mar parecen espesas
mi barca se encalló en las arenas

Para qué me alumbras con tu espejo??
no te bastaba mi tormento??
quieres y no quieres mis tiempos
nuevamente me conviertes en naufragio de sueños



Silencio que na negrura da noite atafegas
aire que aos meus pulmóns xa non cheas
corazón que xa non latexa
as miñas penas xa foron fogueira

Baleiro o corazón
perdeu a razón
morreuse o sentimento
hoxe goberna o caos interno

Xa non flúen as correntes
non hai brisa para henchir as velas
as augas do mar parecen espesas
a miña barca se encalló nas areas

Para que me alumas co teu espello??
non che bastaba o meu tormento??
queres e non queres os meus tempos
novamente convértesme en naufraxio de soños

SVW

sábado, 10 de noviembre de 2007

UN HERMOSO REGALO - un fermoso agasallo

Ayer tarde, recibí este hermoso regalo de mi querida amiga MGQEAOL... y quiero compartirlo con Uds. les cuento que ella ha estado delicada de su garganta bastantes semanas, pero aún así ha atendido una petición mía para regalarme algo de su hermosa voz en un fado... Ojalá lo aprecien tanto como yo, por el mérito de su esfuerzo al haber estado tan malita de su voz así como por la belleza de la misma...
Enga guapa... que molas tía!!!... y muchas gracias por tu hermoso regalo...

Onte tarde, recibín este fermoso agasallo da miña querida amiga MGQEAOL... e quero compartilo con Uds. cóntolles que ela estivo delicada da súa garganta bastantes semanas, pero aínda así atendeu unha petición miña para regalarme algo da súa fermosa voz nun fado... Oxalá o aprecien tanto como eu, polo mérito do seu esforzo ao estar tan malita da súa voz así como pola beleza da mesma...

Enga guapa... que molas tía!!!... e moitas grazas polo teu fermoso agasallo...

viernes, 9 de noviembre de 2007

EN ESTOS DÍAS - Nestes días

Hace unos días había tomado una decisión, sip, muchos de uds se percataron y me contactaron presentando su queja ante mi desaparición y la desaparición de mis letras, algo que se puede ver en el post de mi bosque, que era lo único que había dejado para vosotr@s, sorry... es que tal como os hice saber, había yo creado un nuevo hogar en otro sitio, uno donde puediera yo compartir algo más que mis letras, algunos pudisteis dar con aquel lugar sin mayores inconvenientes, otr@s aún me hacéis saber en correos que os ha sido imposible accesar aquel lugar, vale... así que no he tenido más opción que regresar, además, reconozco que existe otra causa además de aquell@s de vosotr@s que no habéis dado con mi nuevo hogar...

He hecho una promesa, y l@s que me conoceis bien, sabéis que trato al máximo de cumplir mis promesas, y rara vez he faltado a una de ellas... también reconozco que dicha persona a quién le he hecho esta promesa, se cabreará con muchas de las cosas que aquí he escrito, pero enga, que tod@s sabéis que sólo escribo de lo que siento, y no siempre mis sentimientos podrán agradar tod@s... así que, para "esa persona" sorry si llegas a cabrearte con algo de lo que haya yo escrito que lo he plasmado tal y como lo sentía mi corazón en ese momento y no me gusta corregir lo que ya he escrito, así que se queda tal y como está, que yo también estaba cabreada cuando le he escrito así...

Por otro lado, para l@s que gustéis saber, el otro hogar no será cerrado, nop... ahí seguiré escribiendo al igual que acá, sólo que como l@s que habéis llegado ahí, descubriréis que la tematica es distinta, son otro tipo de cosas de las que escribo, y espero que os animéis a intentar llegar ahí que al igual que acá... siempre seréis bienvenid@s a mi mesa...

Ahora, por haber estado ausente tantos días y que me habéis echado en falta, ya me he enterado por vuestr@s correos y comentarios generosos en tal sentido, así como yo os he extrañado a vosotr@s, unos temas de La Fuga (que ya sabéis son mis favoritos, y otro de Extremoduro que también molan mucho)

Un beso para tod@s con el mismo cariño de siempre... ya os daré nuevas entregas de esas que tanto os gustan...




Fai uns días tomara unha decisión, sip, moitos de uds decatáronse e me contactáron presentando a súa queixa ante min desaparición e a desaparición das miñas letras, algo que se pode ver no post do meu bosque, que era o único que deixara para vosotr@s, sorry... é que tal como fíxenvos saber, había eu creado un novo fogar noutro sitio, un onde puediera eu compartir algo máis que as miñas letras, algúns pudistéis dar con aquel lugar sen maiores inconvenientes, otr@s aínda me facedes saber en correos que vos foi imposible accesar aquel lugar, vale... así que non tiven máis opción que regresar, ademais, recoñezo que existe outra causa ademais de aquell@s de vosotr@s que non destes co meu novo fogar...

fixen unha promesa, e l@s que me coñecedes ben, sabedes que trato ao máximo de cumprir as miñas promesas, e de cando en cando faltei a unha delas... tamén recoñezo que dita persoa a quen lle fixen esta promesa, se cabreará con moitas das cousas que aquí escribín, pero enga, que tod@s sabedes que só escribo do que sinto, e non sempre os meus sentimentos poderán agradar tod@s... así que, para "esa persoa" sorry se chegas a cabrearte con algo do que haxa eu escrito que o plasmei tal e como o sentía o meu corazón nese momento e non me gusta corrixir o que xa escribín, así que queda tal e como está, que eu tamén estaba encabuxada cando lle escribín así...

Doutra banda, para l@s que gustedes saber, o outro fogar non será pechado, nop... aí seguirei escribindo do mesmo xeito que acá, só que como l@s que chegastes aí, descubriredes que a tematica é distinta, son outro tipo de cousas das que escribo, e espero que vos animedes a intentar chegar aí que do mesmo xeito que acá... sempre seredes bienvenid@s á miña mesa...

Agora, por haber estado ausente tantos días e que me botastes en falta, xa me decatei por vuestr@s correos e comentarios xenerosos en tal sentido, así como eu estrañeivos a vosotr@s, uns temas da Fuga (que xa sabedes son os meus favoritos, e outro de Extremoduro que tamén molan moito)

Un bico para tod@s co mesmo agarimo de sempre... xa vos darei novas entregas desas que tanto vos gustan...






jueves, 8 de noviembre de 2007

Sueños


Mientras dormía
sentí tus manos recorrer mi piel
tus caricias urgentes
tus manos deseando poseerme
acariciándome lujuriosamente
tus dedos recorrían mi intimidad
tomaban ansiosos la cumbre
esa que habita entre los labios de mi ser
yo apenas podía resistir
no quería
ansiaba sentirte así
con cada arremetida de tus dedos
me arrancabas gemidos de placer
con avidez te abrí mis piernas
y dejé que tus manos se apoderaran de mí
bastó una arremetida
sentir esa dureza encendida en mi
el peso de ese ser
penetrando con fuerza
tomando, exigiendo poseer
para comprender que no eras tu
que no estaba entre tus brazos
que no era tu piel
ni era tu ser quien me poseía
eran otras manos
era otra piel
era otro ser
otro gemido se me escapó
pero ya no era de placer
era mi llanto contenido
entonces nuevamente
me llenó la resignación
la tristeza ya hace tanto por amiga
ocupó mi corazón
SVW

lunes, 29 de octubre de 2007

VIAJANDO - viaxando


Viajo al tiempo sin tiempo
estás y te siento
brisa flotando en tu aliento
sabores y silencios
pétalos guardados en libros del recuerdo
luz de luna callando los sueños
sincronías de otoños ya muertos
primaveras que se perdieron
veranos que nunca existieron
niña ya no llores
un cristal roto no tiene remedio
toma mi mano y naveguemos
SVW.



Viaxo ao tempo sen tempo
estás e síntoche
brisa flotando no teu alento
sabores e silencios
pétaos gardados en libros do recordo
luz de lúa clando os soños
sincronías de outonos xa mortos
primaveras que se perderon
veráns que nunca existiron
nena xa non chores
un cristal roto non ten remedio
toma a miña man e naveguemos

sábado, 27 de octubre de 2007

OJOS QUE QUEMAN - ollos que queiman

Ojos oscuros y profundos
mirada fija como queriendo entrar en mí
media sonrisa dibujada
expresión que acaricia y quema
sueños que nacieron bajo esa mirada
anhelos que laten como punzadas
labios que invitan a ser besados
cuerpo que he deseado
noches que en mi piel se han quedado
sensaciones que bajo mis uñas he guardado
rugen las tripas al sentir el fuego
llamaradas que brotan de tus ojos hambrientos
mi cuerpo flagelado va muriendo
la aurora llega
con el amanecer te voy perdiendo
otra noche vendrá a consumar mis deseos
SVW.



Ollos escuros e profundos
mirada fixa como querendo entrar en min
medio sorriso debuxado
expresión que acariña e queima
soños que naceron baixo esa mirada
anhelos que latexan como punzadas
beizos que invitan a ser bicados
corpo que desexei
noites que na miña pel quedáronse
sensacións que baixo as miñas uñas gardei
roxen as tripas ao sentir o lume
llamaradas que brotan dos teus ollos famentos
o meu corpo flagelado vai morrendo
a aurora chega
co amancer vouche perdendo
outra noite virá consumar os meus desexos

martes, 23 de octubre de 2007

RECUERDOS - recordos


Me senté a mirar tu bello rostro
facciones que adoro
sentimientos que no puedo contener
me pregunto si me piensas
si en tu mente en algún momento estoy
quisiera poderlo saber
te extraño pero te tengo
estás más adentro de lo que puedo creer
con raíces que no he de romper
a mi lado siempre te tengo
aunque no te pueda ver
SVW

Senteime a mirar o teu belo rostro
faccións que adoro
sentimentos que non podo conter
pregúntome se me pensas
se na túa mente nalgún momento estou
quixese podelo saber
estráñoche pero che teño
estás máis dentro do que podo crer
con raíces que nono hei de romper
ao meu lado sempre che teño
aínda que non che poida ver

miércoles, 17 de octubre de 2007

FRAGILIDAD - fraxilidade


cuantas veces he querido no sentir
remolino que retuerce mi vientre
parafernalia que me obliga a comprender
que aún sigues ahí
me niego, me extingo, te mueres,
me muero en este maldito destino
rechazo creencias establecidas
maldiciendo mi vida
laten los sentimientos en agonía
me despojo de mi coraza
las heridas ulceradas van dejando sus marcas
tus manos no me alcanzan
las mías ya no claman
te vas, yo me quedo
otro impulso va naciendo
es hora de que nazca la flor
y regrese a la oscuridad el dolor
SVW


cantas veces quixen non sentir
remolino que retorce o meu ventre
aparato que me obriga a comprender
que aínda segues aí négome, extíngome
mórresche, mórrome neste maldito destino
rexeito crenzas establecidas
maldicindo a miña vida
latexan os sentimentos en agonía
desposúome da miña coraza
as feridas ulceradas van deixando as súas marcas
as túas mans non me alcanzan
as miñas xa non claman
vasche, eu quédome
outro impulso vai nacendo
é hora de que naza a flor
e regrese á escuridade a dor

martes, 16 de octubre de 2007

INCONEXO


Mis dedos tantas veces tu rostro recorrieron
caricias que aún mueren por surgir
por vivir, por sentir, por llegar a tí
disfrazo las nubes de arcoíris
coloreo mi cielo con matices
como una ola serena que llega a la playa
alma que en mi cuerpo se haya
la tormenta aún amenaza
pero luego como un reflejo viene la calma
estas, y con suaves sonidos
tu voz inunda mis sentidos
profundidad en la que me pierdo
en el bosque de tus ojos me voy metiendo
como un felino acechando te imagino
me observas, me sigues
no ignoro el silencio de tu risa
sueños, vida, primavera de mis días
hace tanto mis flores fueron marchitas
más han vuelto a la vida
estás, no te has ido
como niño caprichoso escondido
yo te sé, tu me sabes
se hace la luz... ya es tarde
SVW


Os meus dedos tantas veces o teu rostro percorreron
caricias que aínda morren por xurdir
por vivir, por sentir, por chegar a tí
disfrazo as nubes de arcoíris
coloreo o meu ceo con matices
como unha onda serena que chega á praia
alma que no meu corpo háxase
a tormenta aínda ameaza
pero logo como un reflexo vén a calma
estas, e con suaves sons
a túa voz alaga as miñas sentidos
profundidade na que me perdo
no bosque dos teus ollos voume metendo
como un felino axexando imaxínoche
obsérvasme, séguesme
non ignoro o silencio da túa risa
soños, vida, primavera dos meus días
fai tanto as miñas flores foron marchitas
máis volveron á vida
estás, non che fuches
como neno caprichoso escondido
eu seiche, o teu sábesme
faise a luz... xa é tarde

viernes, 12 de octubre de 2007

Sensaciones - sensacións



Viajo en la brisa nocturna
extendiendo mis alas libres al viento
me dejo mecer por las nubes
colchón que acuna mis sueños

Mis manos sienten el roce de las tuyas
golpes de electricidad que me hacen estremecer
caricias que me dicen que estás conmigo
observo la aurora en tu piel

Me lleno de sentimientos
frágil sueño de mi alma
beso cálido que tu boca que me entrega
agonizo de tanto querer



Viaxo na brisa nocturna
estendendo as miñas ás libres ao vento
déixome mecer polas nubes
colchón que arrola os meus soños

As miñas mans senten o rozamento das túas
golpes de electricidade que me fan estremecer
caricias que me din que estás comigo
observo a aurora na túa pel

Énchome de sentimentos
fráxil soño da miña alma
bico cálido que a túa boca que me entrega
agonizo de tanto querer
SVW.

A tí, que habitas en mis pensamientos y en mi ser... porque aún estas, y no te has ido...

martes, 9 de octubre de 2007

BUSCANDOTE - buscándoche


Quiero que me envuelvan tus brazos cual capullo de alelí
sentir el aroma de tu piel mezclado con la primavera
tus ojos mirándome como el sol de un día feliz
mientras el suave soplo de tu voz abre las flores

Elévame en la conjunción de tus estrellas
para hundirme en la abundancia de tu constelación
nadar en la profundidad de mi mar
volando unidos a donde el sol nunca deja de brillar

Toma mi fragancia y hazla tuya
vístete con el traje de mi piel
que tus manos cubran el silencio nocturno
y tu beso cálido, haga brotar el jardín de la soledad
SVW



Quero que me envolvan os teus brazos cal capullo de alelí
sentir o aroma da túa pel mesturado coa primavera
os teus ollos mirándome como o sol dun día feliz
mentres o suave sopro da túa voz abre as flores

Elévame na conxunción das túas estrelas
para afundirme na abundancia da túa constelación
nadar na profundidade do meu mar
voando unidos onde o sol nunca deixa de brillar

Toma a miña fragrancia e faina túa
vísteche co traxe da miña pel
que as túas mans cubran o silencio nocturno
e o teu bico cálido, faga brotar o xardín da soidade

domingo, 7 de octubre de 2007

TAL COMO LO PROMETÍ - tal como prometino


Hace poco avisé que cerraba mi blog en forma temporal; los motivos, muy personales para explicarlos aquí, aún cuando algunos de Uds. ya los conocen completamente o bien, parte de ellos, lo que me había obligado a avocarme por completo a solucionarlos, llevándome de paso a perder el interés por escribir... Ahora ya puedo anunciar que, al menos en parte, los he solucionado, pues tal como mi amigo Juanma sabe, soy una mujer guerrera y no me rindo fácilmente, sip, soy de las que lucho, que hace mucho aprendí que la vida no es fácil y que cuando se quiere algo, se debe luchar a por ello o al menos, no rendirse sin luchar...

Si bien no he solucionado del todo aquello, ya estoy en el camino final, lo que me ha dado el ánimo, así como Uds. mis querid@s amig@s para volver a escribir, que también les he extrañado; si bien había perdido el interés por escribir, no había abandonado sus hogares, más hoy, con alegría anuncio que he vuelto, y espero no volver a vivir aquellos episodios que me obligaron a partir, aún así, los que sientan el interés por ver lo que he escrito antes tal como lo ha hecho Sherezade, notarán que poco a poco voy transcribiendo mis escritos más antigüos al galego que tanto me gusta...

Sip, es bueno solucionar las cosas, mejor cuando al solucionarlas todo resulta como se desea y, con ello, vuelve la alegría al corazón, la vida misma y la FE tan necesarias para seguir en el camino... Yo voy recuperando todo aquello, han servido mis experiencias y el aprendizaje que me han aportado, he aprendido a aplicarlos con sabiduría para lograr mis objetivos así como para ayudar aquellos que también requieren de tal conocimiento...

A tod@s Uds. mis agradecimientos sinceros, gracias por no olvidarme, gracias por estar conmigo en este trance, gracias por ser mis amig@s de corazón, pues he visto cuánto me quieren, y con ello, reconocer que es muy cierto aquel dicho "LOS AMIGOS SE RECONOCEN EN TRES SITIOS: EN EL HOSPITAL, EN LA CARCEL Y EN EL CEMENTERIO, pero también le agregaría yo que, EN LOS MOMENTOS DIFÍCELES (CUANDO LOS PROBLEMAS Y LA TRISTEZA ATORMENTAN EL ALMA), pues, Uds. no han dudado ni un momento en ofrecerme su apoyo y ayuda, no doy nombres en particular pues, cada un@ de Uds. sabe perfectamente a quienes me refiero, considerando por tanto innecesario nombrarlos uno a uno, simplemente MI AGRADECIMIENTO ETERNO y mi amistad sincera...

Gracias por ese bosque que poco a poco va creciendo, en el que habitan Uds. a mi lado así como lo hacen en mi corazón...



Hai pouco avisei que pechaba o meu blog en forma temporal; os motivos, moi persoais para explicalos aquí, aínda cando algúns de Uds. xa os coñecen completamente ou ben, parte deles, o que me obrigou a avocarme por completo a solucionalos, levándome de paso a perder o interese por escribir... Agora xa podo anunciar que, polo menos en parte, solucioneinos, pois tal como o meu amigo Juanma sabe, son unha muller guerreira e non me rendo facilmente, sip, son das que loito, que fai moito aprendín que a vida non é fácil e que cando se quere algo, débese loitar a por iso ou polo menos, non renderse sen loitar...

Aínda que non solucionei do todo aquilo, xa estou no camiño final, o que me deu o ánimo, así como Uds. os meus querid@s amig@s para volver escribir, que tamén lles estrañei; aínda que perdera o interese por escribir, non abandonara os seus fogares, máis hoxe, con alegría anuncio que volvín, e espero non volver vivir aqueles episodios que me obrigaron a partir, aínda así, os que sentan o interese por ver o que escribín antes tal como fíxoo Sherezade, notarán que aos poucos vou transcribiendo os meus escritos máis antigüos ao galego que tanto me gusta...

Sip, é bo solucionar as cousas, mellor cando ao solucionalas todo resulta como se desexa e, con iso, volve a alegría ao corazón, a vida mesma e a FE tan necesarias para seguir no camiño... Eu vou recuperando todo aquilo, serviron as miñas experiencias e a aprendizaxe que me achegaron, aprendín a aplicalos con sabedoría para lograr os meus obxectivos así como para axudar aqueles que tamén requiren de tal coñecemento...

A tod@s Uds. os meus agradecementos sinceros, grazas por non esquecerme, grazas por estar comigo neste transo, grazas por ser as miñas amig@s de corazón, pois vin canto me queren, e con iso, recoñecer que é moi certo aquel dito "Os AMIGOS RECOÑÉCENSE EN TRES SITIOS: NO HOSPITAL, NA CARCEL E NO CEMITERIO, pero tamén lle agregaría eu que, NOS MOMENTOS DIFÍCELES (CANDO Os PROBLEMAS E A TRISTEZA ATORMENTAN A alma), pois, Uds. non dubidaron nin un momento en ofrecerme o seu apoio e axuda, non dou nomes en particular pois, cada un de Uds. sabe perfectamente a quen me refiro, considerando xa que logo innecesario nomealos un a un, simplemente O meu AGRADECEMENTO ETERNO e a miña amizade sincera...

Grazas por ese bosque que aos poucos vai crecendo, no que habitan Uds. ao meu lado así como fano no meu corazón...

jueves, 27 de septiembre de 2007

Un bosque para mis amig@s


Cada hoja que nace, son uno de ustedes.

Les quiero siempre

viernes, 14 de septiembre de 2007

JUEGO DE SEDUCCION - XOGO DE SEDUCCION



Tus besos en mi piel
como un remolino me provocan
demonio encendido recorres mi cuerpo
pidiendo, exigiendo pierda los estribos
la humedad de tu boca
en mi intimidad se adentra
no pide, sólo toma
y yo me rindo en un gemido
mi cuerpo ya no es mío
con tus caricias me has sometido
debil lanzo un suspiro
floto sin rumbo fijo
el contacto de tu lengua me quema
y nuevamente me despierta
pero cual fiera acorralada,
agilmente me he vuelto ardiente
es mi turno de hacerte mío
con el cuerpo envuelto en llamas
te seduzco como gata en celo
hábil amazona te demuestro
me apodero de tu sexo
sin dar tregua te flajelo
exijo las convulsiones de tu cuerpo
con movimientos acompasados
voy acelerando tu tormento
suplicas que me detenga
con una sonrisa me niego
quiero sentirte dentro
rindas tu cuerpo y tus sentimientos
saber que soy tu dueña
tu sacerdotiza, y mi cuerpo tu templo
que por mi pierdes el razocinio
gustoso ardes en mi infierno


Os teus bicos na miña pel
como un remolino provócanme
demo aceso percorres o meu corpo
pedindo, esixindo perda os estribos
a humidade da túa boca
na miña intimidade penétrase
non pide, só toma
e eu réndome nun gemido
o meu corpo xa non é meu
coas túas caricias sometíchesme
debil lanzo un suspiro
floto sen rumbo fixo
o contacto da túa lingua quéimame
e novamente espértame
pero cal fera acurralada
agilmente volvinme ardente
é a miña quenda de facerche meu
co corpo envolvido en chamas
sedúzoche como gata en celo
hábil amazona demóstroche
apodérome do teu sexo
sen dar tregua che flajelo
esixo as convulsións do teu corpo
con movementos compasados
vou acelerando o teu tormento
suplicas que me deteña
cun sorriso négome
quero sentirche dentro
rendas o teu corpo e os teus sentimientos
saber que son a túa dona
a túa sacerdotiza, e o meu corpo o teu templo
que polo meu perdes o razocinio
gustoso ardes no meu inferno
SVW

lunes, 10 de septiembre de 2007

HOGUERA - FOGUEIRA


El roce de tu piel desnuda
enardece mis sentidos
estás ahí tendido
pidiendo te ame sin estribos
en tu mirada pícaramente pecaminosa
brillan las llamas lujuriosas
mientras tus dedos alados
rozan mis pechos erizados
llenos del placer que le vas dando
la tersura de tu lengua
recorre cada rincón escondido
mientras yo deseosa de participar
aprendo el juego de acariciar
humedezco mis labios
y los arrastro suavemente
por el vello de tu pecho
apenas lamiendo tu cuerpo
encajando suavemente mis dientes
pequeños mordiscos
que provocan tus gemidos
tomas mi cintura y me elevas
para hundirme suavemente tu firmeza
llama inflexible de deseo
que en mis entrañas se va perdiendo
arremetes primeramente con dulzura
con suavidad y gentileza pura
nuestros cuerpos lentamente
se van convirtiendo
en hogueras ardientes
insaciable sentimiento
por entregarnos por entero
me miras extasiado gimiendo
mientras yo no contengo
las convulsiones que hondean mi cuerpo
luego apuras la estocada certera
para llenarme con tus estrellas
con una sonrisa satisfecha
me quedo por fin envuelta
en el placer de tu abrazo




O rozamento da túa pel espida
enardece os meus sentidos
estás aí tendido
pedindo ámeche sen estribos
na túa mirada pícaramente pecaminosa
brillan as chamas luxurioso
mentres os teus dedos alados
rozan os meus peitos erizados
cheos do pracer que lle vas dando
a tersura da túa lingua
percorre cada recuncho escondido
mentres eu desexosa de participar
aprendo o xogo de acariñar
humedezo os meus beizos
e arrástroos suavemente
polo vello do teu peito
apenas lamiendo o teu corpo
encaixando suavemente os meus dentes
pequenos dentadas
que provocan o teus gemidos
tomas a miña cintura e elévasme
para afundirme suavemente a túa firmeza
chama inflexible de desexo
que nas miñas entrañas vaise perdendo
arremetes primeiramente con dozura
con suavidade e xentileza pura
os nosos corpos lentamente
vanse convertendo
en fogueiras ardentes
insaciable sentimento
entregarnos de maneira total
mírasme extasiado gimiendo
mentres eu non conteño
as convulsións que hondean o meu corpo
logo apuras a estocada certeira
para encherme coas túas estrelas
cun sorriso satisfeito
quédome por fin envolta
no pracer do teu abrazo
SVW.

domingo, 9 de septiembre de 2007

QUEIMADA Y SEMPRE XONXA



El miércoles fue un día espectacular, mi profesor (Edmundo) nos preparó una QUEIMADA (con el tradicional conjuro), gaitero, y unas sabrosas empanadas Galegas, cosa que mis compañeros de universidad y yo, disfrutamos sin quejas ni remilgos, fue excepcional todo el ritual, jamás había asistido a uno, por lo que no dejó de maravillarme, mientras los sones galegos que provenían de la gaita, llegaron a emocionarme haciendo que mis pies cobraran vida propia queriendo bailar al ritmo de ellos...

La queimada es una bebida tradicional gallega a base de aguardiente y azúcar a la que se prende fuego antes de beber. Su origen se pierde en la historia; Beberla es todo un ritual para compartir entre varios; lo verdaderamente especial de esta receta y rito es que, mientras se prepara dicho brebaje, se recita un conjuro muy particular (para hacer desaparecer todos los males del alma y espantar a las brujas). En este rito tradiciónal hay mucho de pagano y de misterioso, todos deben estar sentados en la oscuridad, formando un círculo alrededor del caldero, el orador revuelve el brebaje mientras arden las llamas dentro de él.

Luego, Edmundo (nuestro profesor de Galego) dijo: “Mouchos, coruxas, sapos e bruxas, demos, trasnos e dianhos...” Los demás, escuchamos el conjuro hasta el final para luego pronunciar nuestros nombres y observabamos cómo ardía el líquido en llamas dentro de la olla.


El día Jueves, vimos Sempre Xonxa (en idioma galego), puedo decir sin tapujos que, me ha dejado gratamente impresionada el cine galego, y la película misma. Su calidad cinematográfica, así como la excepcional interpretación de los personajes, no dejan nada al azar, paisajes, guión, personificación, ambientación de la época Franquista, son cosas que no pueden ser pasadas por alto, pues llegué a mezclarme con los personajes (Xonxa "Uxía Blanco", Pancho "Xavier R. Lourido", Birutas "Miguel Insua", Caladiño "Roberto Casteleiro", don Xosé Luis "Roberto Vidal Bolaño", el cura "Rodrigo Roel"), logrando que sintiera la frustración, el desazón, la alegría, la envidia y el odio que en ella se pueden palpar sin duda; nunca imaginé que tendría una oportunidad tan maravillosa de ver tan buen cine (reconozco que no soy dada al cine en general, y menos aún del nacional, ese que se hace acá en mi país, por lo que me sorprendió encontrarme con tan magnífica producción), y el hecho de haberla visto en su idioma original, le agregó un toque muy especial al mostrarme la facilidad con que voy entendiendo el idioma (aunque aún no sea capaz de hablarlo con toda la habilidad que me gustaría), degusté y disfruté de cada segundo de esta película... Pero hoy, me he llevado doble sorpresa, pues no sabía que, la película está basada en un hecho real, cosa que apenas me he enterado hace unos segundos por mi querida amiga Inma, sip, ha sido ella quien, conciendo a la verdadera Xonxiña, en quién está basado el libro y la película, así como a la actriz que ha interpretado al personaje en la misma, me ha proporcionado tan valiosa información, cosa que le agradezco profundamente.

Felicito a los actores, aunque según supe, tanto su director "Chano Piñeiro" como uno de los actores Vidal Bolaño en el papel de "don Xosé Luis", el maestro de Trasdomonte, ya no pertenecen a este mundo, pero valga mi humilde reconocimiento para tan maravillosa obra y a todos los que participaron en ella, así como mi reconocimiento sincero para tod@s mis amig@s galeg@s desde este extremo del mundo.

Para quienes no hayan visto esta película, el consejo de alguien que ha tenido la fortuna de tan grato placer, para que no pierdan la oportunidad de verla si pueden...



O mércores foi un día espectacular, o meu profesor (Edmundo) preparounos unha QUEIMADA (co tradicional conxuro), gaiteiro, e unhas saborosas empanadas Galegas, cousa que os meus compañeiros de universidade e eu, gozamos sen queixas nin remilgos, foi excepcional todo o ritual, xamais asistira a un, polo que non deixou de marabillarme, mentres os sones galegos que proviñan da gaita, chegaron a emocionarme facendo que os meus pés cobrasen vida propia querendo bailar ao ritmo deles...

A queimada é unha bebida tradicional galega a base de augardente e azucre á que se prende lume antes de beber. A súa orixe pérdese na historia; bebela é todo un ritual para compartir entre varios; o verdadeiramente especial nesta receita é que, mentres se prepara devandito brebaje, recítase un conxuro moi particular (para facer desaparecer todos os males da alma e espantar ás bruxas). Neste rito tradiciónal hai moito de pagán e de misterioso, todos deben estar sentados na escuridade, formando un círculo ao redor do caldeiro, o orador revolve o brebaje mentres arden as chamas dentro del.

Logo, Edmundo (o noso profesor de Galego) dixo: ¿Mouchos, coruxas, sapos e bruxas, demos, trasnos e dianhos...? Os demais, escoitamos o conxuro ata o final para logo pronunciar os nosos nomes e observabamos como ardía o líquido en chamas dentro da pota.


O día Xoves, vimos Sempre Xonxa (en idioma galego), podo dicir sen andrómenas que, deixoume gratamente impresionada o cine galego, e a película mesma. A súa calidade cinematográfica, así como a excepcional interpretación dos personaxes, non deixan nada ao azar, paisaxes, guión, personificación, ambientación da época Franquista, son cousas que non poden ser pasadas por alto, pois cheguei a mesturarme cos personaxes (Xonxa "Uxía Branco", Pancho "Xavier R. Lourido", Birutas "Miguel Insua", Caladiño "Roberto Casteleiro", don Xosé Luís "Roberto Vidal Bolaño", o cura "Rodrigo Roel"), logrando que sentise a frustración, o desazón, a alegría, a envexa e o odio que nela se poden palpar sen dúbida; nunca imaxinei que tería unha oportunidade tan marabillosa de ver tan bo cine (recoñezo que non son dada ao cine en xeral, e menos aínda do nacional, ese que se fai acá no meu país, polo que me sorprendeu atoparme con tan magnífica produción), e o feito de habela visto no seu idioma orixinal, agregoulle un toque moi especial ao mostrarme a facilidade con que vou entendendo o idioma (aínda que aínda non sexa capaz de falalo con toda a habilidade que me gustaría), degustei e gocei de cada segundo desta película... Pero hoxe, leveime dobre sorpresa, pois non sabía que, a película está baseada nun feito real, cousa que apenas me decatei fai uns segundos pola miña querida amiga Inma, sip, foi ela quen, conciendo á verdadeira Xonxiña, en quen está baseado o libro e a película, así como á actriz que interpretou ao personaxe na mesma, proporcionoume tan valiosa información, cousa que lle agradezo profundamente.

Felicito aos actores, aínda que segundo souben, tanto o seu director "Chano Piñeiro" como un dos actores Vidal Bolaño no papel de "don Xosé Luís", o mestre de Trasdomonte, xa non pertencen a este mundo, pero valla o meu humilde recoñecemento para tan marabillosa obra e a todos os que participaron nela, así como o meu recoñecemento sincero para tod@s os meus amig@s galeg@s desde este extremo do mundo.

Para quen non vexan esta película, o consello de alguén que tivo a fortuna de tan grato pracer, para que non perdan a oportunidade de vela se poden...