martes, 14 de agosto de 2007

QUIMICA EN EL AIRE - QUIMICA NO AIRE


Lees mi mente
me llamas cuando quiero verte
aún no reconoces
se han aliado los sentidos

Evitas los silencios
esquivas los momentos
niegas el deseo
hace mucho se unieron los sueños

Química pura en nuestros cuerpos
me miras y tu sonrisa tiembla
como niño reniegas
un beso en silencio tu boca ruega

Te rehusas a lo que sientes
te miro y sé que me mientes
hace tiempo acepté el designio
voy siguiendo mi camino

Los amigos reconocieron antes los signos
sus bromas calvarios han sido
saben de sobra lo que sentimos
vigilantes esperan el destino

Como al ave te dejé libre
pero te quedas revoloteando
sin tu vuelo alzar
nuestra magia siempre existirá

Poco a poco comprenderás
por más que quieras negar
algún día lo reconocerás
y quizá tarde sea ya


Les a miña mente
chámasme cando quero verche
aínda non recoñeces
aliáronse os sentidos

Evitas os silencios
esquivas os momentos
negas o desexo
fai moito se uniron os soños

Química pura nos nosos corpos
mírasme e o teu sorriso treme
como neno renegas
un bico en silencio a túa boca roga

Che rehusas ao que sentes
míroche e sei que me amentes
fai tempo aceptei o designio
vou seguindo o meu camiño

Os amigos recoñeceron antes os signos
as súas bromas calvarios foron
saben dabondo o que sentimos
vixiantes esperan o destino

Como ao ave deixeiche libre
pero che quedas revoloteando
sen o teu voo alzar
a nosa maxia sempre existirá

Aos poucos comprenderás
por máis que queiras negar
algún día recoñeceralo
e quizá tarde sexa xa
SVW

8 comentarios:

Cinza dijo...

hay le has dado... joer, que bonito... buf, se me ha puesto la piel de gallina... se parece mucho a mi historia con la choupa.... ya le dediqué mi primer post... muy merecido: "Siempre hay una primera vez para todo" de aquí para camiña pero cun soriso nos beizos... jeje

mgqseaml dijo...

Y yo que pensaba que la química del aire era otra cosa...
Precioso, como siempre. Besitos

Muxica dijo...

Un abrazo mi amiga. Es muy tarde y no me voy a dormir sin leerte.
Llegará septiembre y dispondré de mas tiempo, estos días el tiempo que queda para el pc es muy escaso
Un biquiño.

Etèria dijo...

La tardanza en reconocer los sentimientos forma parte del factor humano.

Un beso

Paços de Audiência dijo...

Como diría tu amigo Enrique, casi nunca las cosas duran Parasiempre.

Hay gente que vive en su propia impostura. Practicando el autoengaño. Viven el presente, renegando del pasado, calificándolo de engaño masivo.

Pero a su vez, convierten su presente en otro teatro de sueños.

Y será el futuro el que decida, qué fue sueño y qué realidad.

Las relaciones humanas son complicadas. Pero lo que más me sorprende, es que tú, siendo infinitamente experta y sabia, te hundas en el abismo. Supongo que es difícil autoaplicarse consejos.

De todas maneras, para cuando se de cuenta, deje de negarse sus sentimientos, seguramente sea tarde.

Una pieza como tú, estará poco tiempo sola.

butherfly dijo...

CINZA... siempre tenemos historias inconclusas, en momentos, dejadas así por nosotr@s, en otras, por aquell@s por quienes sentimos...
Pero si le has dedicado ya un post, anda, que si algo he aprendido de mis amig@s es, que lo mejor que se puede hacer, aunque duela, es @pasar de ello"
Unha aperta forte guapa...

MGQEAOL... la química puede estar donde tu seas capaz de reconocerla, sin importar el sitio en que se encuentre...
Un beso

INMA... que estoy deseando que ya tengas tiempo para que podamos charlar como antes... que me haces falta guapa... que tu mamá esté bien a por estos días...
Un biquiño agarimoso a miña amiga... queroche moito

BELITA... y vaya cómo puede jodernos la vida ese factor humano... al menos una de nosotras la pasa bien ¿¿¿no es verdad guapa??? jejejejejejeje
Un beso

CABEZOTA... nada guapo... que esta es una historia antigua, y ya ha quedado atrás...
Es cierto que quizá pronto encuentre compañía, no me niego a la posibilidad, y eso ya es un avance, pues es más de lo que me daba antes...
Un beso mi amigo... gracias por las palabras que me dedicas en nuestras conversaciones...

JuanMa dijo...

Espero que lo reconozca a tiempo y los dos podais disfrutar de esos sentimientos.

Besos.

butherfly dijo...

JUANMA... tristemente he de admitir que lo reconoce, pero aún así lo rehuye... y ya hemos perdido ambos hace mucho...
Otro beso cariñoso para tí