
Hoy me tocó concurrir al edificio de los juzgados del crimen de San Miguel... de tan solo entrar a ese edificio... me entró nostalgia... hace mucho que no le visitaba... debo añadir que, fue ahí donde hice mis primeras suplencias de actuaria (actuaria, que palabra!!! una de tantas esas tipo "esotéricas" que usamos en mi mundo de tribunales), pues sí, que ahí fue donde trabajé tantos meses con ese puesto de "SEMIDIOS"... qué increíble estar en aquel poderío de poder decidir el destino de otros... lo bueno, que siempre he sido centrada, al menos en eso... ja, ja, ja, ja, ja... y al ver los cambios, o mejor dicho, "estragos" que se han producido por esta majadería de la REFORMA PROCESAL PENAL... hostias!!! que se cansa uno de ver tanto barullo y tanto cambio para el cual aún nuestra idiosincracia no está preparada!!!... y de aquellos pocos colegas que aún se encuentran ahí, fue para mí, un alegrón verles y puedo sentirme satisfecha al decir que, ellos también se alegraron al recibirme... que como siempre... les revolví el gallinero con mi soltura, y mis bromas... que todo ese estiramiento tan natural entre los abogados y funcionarios, es una verdadera lata!!!... ¿¿¿quién sería el gilipollas que estableció que, al trabajar en tribunales, debía uno volverse un limón amargo???... pues, para mí... al tener que pasar tantas horas entre ellos, prefiero hacerlo de la mejor forma, sociabilizando, y dejando mis problemas fuera del cuento, que nada tienen que ver con aquellas cosa malas que me han sucedido...
Y así, sin más... le he entrado al bullicio y las bromas, viendo de paso, las caras de asombro de aquellos que son nuevos, mientras yo bromeaba con la jueza y los colegas antiguos, como preguntandose ¿¿¿y quién será esta tía que tanta confianza tiene con la jefa???... y finalmente, no se han atrevido a ponerme mala cara, y han optado por la risa ante mis pullas...
Ya en el camino de regreso... me he puesto a pensar en todos aquellos cambios que he atravezado en estos tiempos... cambios grandes, severos, forzados, voluntarios, casuales... y me doy cuenta de la capacidad de aguante que hay dentro de mí... aún en ocasiones me resisto a ciertos cambios, más si en el camino, debo dejar a alguien a quien le he cojido cariño... y ya van varios en ese grupo, muy a pesar mío... algunos, porque se les ha ido la vida, porque nos hemos perdido en el tiempo, porque qué sé yo que mierda les ha pasado... y otros, sencillamente porque no han querido seguir en el mismo camino o no desean seguir en contacto... como sea... a esos siempre les extraño...
Pero también llegan los nuevos... esos que hacen que te levantes cada mañana deseándo encontrarles... o recibir noticias suyas... de esos... pues ya tengo algunos, y resumo que ha sido bueno mi día... al encontrarme con aquellos viejos conocidos, habiéndo compartido unas cuantas risas, viendo cuánto me han extrañado, y yo a mi vez también les he echado en falta, aunque no me diera cuenta de ello... y teniendo oportunidad de conectar con esos nuevos, que están empezando a significar algo para mí... SI, EN VERDAD HA SIDO UN BUEN DÍA...
Siempre me gusta vivir a concho... saber que he dado lo mejor de mí... y que le he alegrado el día a alguien provocándole alguna sonrisa... y ahora, me voy, debo regresar a casa, pues me espera mi infaltable y siempre leal compañero de baile... hoy debemos presentarnos con un nuevo grupo folklórico... vamos a enseñarles cómo se baila nuestra cueca... otra de las cosas que me gusta tanto... El Baile... y puedo decir sin jactancia, que sé bailar prácticamente de todo... con alguna escasa excepción... por lo que me siento feliz de regresar a casa en este instante...
Hoxe tocoume concorrer ao edificio dos xulgados do crime de San Miguel... de tan só entrar a ese edificio... entroume nostalxia... fai moito que non lle visitaba... debo engadir que, foi aí onde fixen as miñas primeiras suplencias de actuaria (actuaria, que palabra!!! unha de tantas esas tipo "esotéricas" que usamos no meu mundo de tribunais), pois si, que aí foi onde traballei tantos meses con ese posto de "SEMIDIOS"... que incrible estar naquel poderío de poder decidir o destino doutros... o bo, que sempre fun centrada, polo menos niso... ja, ja, ja, ja, ja... e ao ver os cambios, ou mellor devandito, "estragos" que se produciron por esta majadería da REFORMA PROCESUAL PENAL... hostias!!! que se cansa un de ver tanto barullo e tanto cambio para o cal aínda a nosa idiosincracia non está preparada!!!... e daqueles poucos colegas que aínda se atopan aí, foi para min, un alegrón verlles e podo sentirme satisfeita ao dicir que, eles tamén se alegraron ao recibirme... que como sempre... revolvinlles o galiñeiro coa miña soltura, e as miñas bromas... que todo ese estiramento tan natural entre os avogados e funcionarios, é unha verdadeira lata!!!... quen sería o parvo que estableceu que, ao traballar en tribunais, debía un volverse un limón amargo???... pois, para min... ao ter que pasar tantas horas entre eles, prefiro facelo da mellor forma, sociabilizando, e deixando os meus problemas fose do conto, que nada teñen que ver con aquelas cousa malas que me sucederon...
E así, sen máis... entreille ao bulicio e as bromas, vendo de paso, as caras de asombro daqueles que son novos, mentres eu chanceaba coa xuíza e os colegas antigos, como preguntandose e quen será esta tía que tanta confianza ten coa xefa???... e finalmente, non se atreveron a porme mala cara, e optaron pola risa ante as miñas pullas...
Xa no camiño de regreso... púxenme a pensar en todos aqueles cambios que hei atravezado nestes tempos... cambios grandes, severos, forzados, voluntarios, casuais... e doume conta da capacidade de aguante que hai dentro de min... aínda en ocasións resístome a certos cambios, máis se no camiño, debo deixar a alguén a quen lle hei cojido agarimo... e xa van varios nese grupo, moi a pesar meu... algúns, porque se lles foi a vida, porque nos perdemos no tempo, porque que se eu que merda lles pasou... e outros, sinxelamente porque non quixeron seguir no mesmo camiño ou non desexan seguir en contacto... como sexa... a eses sempre lles estraño...
Pero tamén chegan os novos... eses que fan que che levantes cada mañá deseándo atoparlles... ou recibir noticias súas... deses... pois xa teño algúns, e resumo que foi bo o meu día... ao atoparme con aqueles vellos coñecidos, habiéndo compartido unas cantas risas, vendo canto me estrañaron, e eu canda min tamén lles botei en falta, aínda que non me dese conta diso... e tendo oportunidade de conectar con eses novos, que están empezando a significar algo para min... SE, EN VERDADE FOI UN BO DÍA...
Sempre me gusta vivir a concho... saber que dei o mellor de min... e que lle alegrei o día a alguén provocándolle algún sorriso... e agora, voume, debo regresar a casa, pois me espera a miña infaltable e sempre leal compañeiro de baile... hoxe debemos presentarnos cun novo grupo folklórico... imos ensinarlles como se baila a nosa cueca... outra das cousas que me gusta tanto... O Baile... e podo dicir sen jactancia, que sei bailar practicamente de todo... con algunha escasa excepción... polo que me sinto feliz de regresar a casa neste instante...
No hay comentarios:
Publicar un comentario