
Había dejado el vicio del cigarrillo, más en estos días de torbellinos que me traen de cabeza, me pierdo en mis propios pensamientos, y es entonces cuando vuelvo a echarles mano, para calmar mis ansias, mis angustias y depresiones, mala cosa esta de las depresiones, cuando crees que te has librado de ellas, vienen para demostrarte que te has equivocado… Cuesta tomar nuevamente el rumbo si se sufre de ellas, Dios te libre de ellas!!!, y la genialidad me abandona en estos días…
Poco a poco retomo el ritmo, me pierdo entre el gentío y el movimiento, que si busco esto o lo aquello, que si voy o vengo; y vuelvo a aquellas manías, de mirar sin ver, de escuchar sin oír, de caminar sin avanzar…
Qué mierda!!! Como si hubiera perdido el norte de mi vida, que ya estaba tan planeada, tan decidida; nada es claro, nada es oscuro, nada es seguro… y sigo sin saber, sin comprender, me causa risa y malestar saber de todos estos gilipollas, que se vuelven locos por un par de piernas, por un par de senos y cuerpo envueltos en un vestido que sin ser de diseñador ni de valor elevado, es de buen gusto, que gracias a Dios puedo darme el gusto de lucir con clase, ¿es que no piensan en otra cosa que meterse entre mis piernas?, ¿Qué no saben que hay más en mí de lo que se ve por fuera?,¿por qué tanto interés sin ser yo una belleza?, ¿tanto les afecta una mujer de trato agradable y una sonrisa a flor de labios?... estoy perdida, y me lleno de manías, de fastidio, por aquellas insulsas conversaciones que poco me atraen…
Es entonces, cuando ya cansada de todo, desvarío, hablo cosas que no entienden, reconozco cierto morbo y placer cuando sufro de estos estados, me gusta ver cómo tratan de entender qué coño es lo que digo, cuando el que se dice más culto es sorprendido tratando de envolverme con idioteces… vaya!!! Que me da más risa, creen que por ser mujer no leo, y más si hablo de historia, que por fortuna es uno de los temas en que me siento a gusto… Gracias a una buena educación y mi bendito hábito de la lectura, reconozco que no soy una erudita, pero me defiendo sin mucho esfuerzo, y que mis conocimientos pueden en ocasiones, ser superiores a los de estos “conocedores en la materia”… hay que ver cuántos idiotas tratan de impresionarme a través de los conocimientos que dicen poseer... más, cuando son mis amigos quienes azuzan el fuego para avergonzar a algún presumido, presentándomelo para que yo le atrape… que si ya me conocerán cómo me fastidia aquella jactancia…
Tan sólo hoy, Toty me ha presentado a uno, que se decía gran conocedor, había que ver al desvergonzado diciendo “podemos hablar de lo que tu quieras en historia, pues sé mucho de ello”… me bastó hablarle de los persas y de los espartanos, y puf!!! Le atrapé sin mayor miramiento… joder!!! Que apenas si sabía que los espartanos eran maricas!!! Y me ha hecho reír a sus costillas!!! (pido disculpas a un conocido mío, quien gusta decir que su signo está regido por Marte el Dios de la guerra Espartano, sorry, que ya lo hemos hablado antes este asunto, ja, ja, ja, ja, ja, ja, ja)... para terminar de avergonzar al autoproclamado “Docto en historia” en cuestión, le lancé lo de Aníbal, sus campañas contra los romanos y como nunca logró subyugarles (aquí, es mejor que aclare, para quién le interese saberlo “Aníbal, jamás, reitero JAMAS conquistó a los romanos, que si bien tuvo a roma sitiada por tres días, no logró que los romanos se rindieran, y cuando decidió por fin entrar en roma, se encontró la ciudad vacía, bastará con leer la vida de Aníbal y comprenderán lo que digo, en otras palabras, ganó batallas, pero no la guerra; no logro comprender como algunos “imbéciles” tienen la convicción de lo contrario)… en este punto, tal “Versado en historia” ya no pudo más… prefirió retirarse raudamente, argumentando que le era tarde para regresar al trabajo… a mi parecer, los hombres, cuando se trata de ir tras una mujer, son (a excepción de unos pocos que yo sepa) unos guarros leviatanes, persiguiendo su presa, un trofeo para exhibir…
El único con quien me había sentido a gusto hablando de historia y tantos otros temas, uno de los pocos con quien he tenido oportunidad de practicar mi escuálido y oxidado francés, ha resultado finalmente, un enamorado… se ha prendado según él, de todo el conjunto, más, no es mi tipo, es agradable, disfrutaba de su compañía y sus conocimientos, pero no es mi tipo, no logro verle en el sentido hombre-mujer… y por más que me pretenda, jamás llegaré a sentirle como espera de mí… convirtiéndose con sus sutiles y veladas declaraciones, en un fastidio, volviéndose una incomodidad su compañía, terminando yo, en tratar de evitarle si me es posible…
De esos que forman la excepción antes mencionada, son aquellos que han logrado atraer mi atención de modo intelectual… y afortunadamente, si han llegado a sentir cierta atracción por mí, se han cuidado de no hacérmelo saber, evitándonos los disgustos que puedan conllevar estas declaraciones…
No hay caso, mi corazón se ha cerrado y ha tirado la llave…
Me he desencantado de la vida, o más bien dicho, he perdido la esperanza de encontrar a ese “alguien”, y si le encontrase, no sé si me animaría a incitar algo más, he aprendido de forma muy dolorosa y difícil que, no es prudente dejarse llevar por el primer gilipollas que te haga sentir amada o deseada… pues, puedes terminar sufriendo una decepción tan desgarradora, brutal y abrumadora, que bien podría dejarte marcada por el resto de la vida…
Con todo esto, en estos días tan desventurados para mí, desearía no haberme levantado de mi cama, ansiando haber cedido a mis impulsos de querer quedarme retozando entre las sábanas, en compañía de un buen libro o una buena película, aunque me atrae más lo primero… Forzándome al mismo tiempo en, hacer uso de todas mis histriónicas dotes de actriz, para mantener aquella convincente fachada de alegría, así no herir ni hacer de los míos, victimas de mis estados tormentosos…
Mal humor… la fuga
Sonó el maldito despertador
Me robó los pocos sueños
Que andaban por el colchón
Me he aferrado a ellos
No me puedo levantar
No me apetece vivir
Hoy no quiero trabajar
Sigo intentando vivir
Desde que tú no estás
Sigo intentando vivir
Desde que tú no estás
Hoy me pudo el mal humor
Me ha ganado la partida
Al bar de mis dudas voy
En un vaso a la deriva
No me aburras por favor
Yo solo quiero dormir
O te callas o me voy
Todo lo que tu has dao
Lo tiré a la basura
Todo lo que tu has dao
Lo tiré a la basura
Cuando los días se burlan de ti
Cuando el deseo no te visita
Si hasta tú te has olvidado de ti
Te regalo una sonrisa
No me puedo levantar
No me apetece vivir
Hoy no quiero trabajar
Sigo intentando vivir
Desde que tú no estás
Sigo intentando vivir
Desde que tú no estás
Cuando los días se burlan de ti
Cuando el deseo no te visita
Si hasta tú te has olvidado de ti
Te regalo una sonrisa
Una sonrisa
Una sonrisa
Una sonrisa
Una sonrisa…
Deixara o vicio do cigarro, máis nestes días de bulebules que me traen de cabeza, pérdome nos meus propios pensamentos, e é entón cando volvo botarlles man, para acougar as miñas ansias, as miñas angustias e depresións, mala cousa esta de as depresións, cando cres que che libraches delas, veñen para demostrarche que che equivocaches... Custa tomar novamente o rumbo se se sofre delas, Divos líbreche de elas!!!, e a xenialidade abandóname nestes días...
Aos poucos retomo o ritmo, pérdome entre o gentío e o movemento, que se busco isto ou o aquilo, que se vou ou vingo; e volvo a aquelas teimas, de mirar sen ver, de escoitar sen oír, de camiñar sen avanzar...
Que merda!!! Coma se perdese o norte da miña vida, que xa estaba tan planeada, tan decidida; nada é claro, nada é escuro, nada é seguro... e sigo sen saber, sen comprender, cáusame risa e malestar saber de todos estes parvos, que se volven tolos por un par de pernas, por un par de seos e corpo envolvidos nun vestido que sen ser de deseñador nin de valor elevado, é de bo gusto, que grazas a deus podo darme o gusto de lucir con clase, é que non pensan noutra cousa que meterse entre as miñas pernas?, Que non saben que hai máis en min do que se ve por fóra?,por que tanto interese sen ser eu unha beleza?, tanto lles afecta unha muller de trato agradable e un sorriso a flor de beizos?... estou perdida, e énchome de teimas, de amolo, por aquelas insulsas conversacións que pouco me atraen...
É entón, cando xa cansada de todo, desvarío, falo cousas que non entenden, recoñezo certo morbo e pracer cando sufro destes estados, gústame ver como tratan de entender que cona é o que digo, cando o que se di máis culto é sorprendido tratando de envolverme con idioteces... vaia!!! Que me dá máis risa, cren que por ser muller non leo, e máis se falo de historia, que por fortuna é un dos temas en que me sinto a gusto... Grazas a unha boa educación e o meu bendito hábito da lectura, recoñezo que non son unha erudita, pero me defendo sen moito esforzo, e que os meus coñecementos poden en ocasións, ser superiores aos destes "coñecedores na materia" hai que ver cantos idiotas tratan de impresionarme a través dos coñecementos que din posuír... máis, cando son os meus amigos quen azuzan o lume para avergoñar a algún presumido, presentándomo para que eu atrápelle... que se xa me coñecerán como me amola aquela jactancia...
Tan só hoxe, Toty presentoume a un, que se dicía gran coñecedor, había que ver ao desvergonzado dicindo "podemos falar do que o teu queiras en historia, pois se moito diso" bastoume falarlle dos persas e dos espartanos, e puf!!! Atrapeille sen maior miramiento... foder!!! Que apenas se sabía que os espartanos eran maricas!!! E fíxome rir ás súas costelas!!! (pido desculpas a un coñecido meu, quen gusta dicir que o seu signo está rexido por Marte o Deus da guerra Espartano, sorry, que xa o falamos antes este asunto, ja, ja, ja, ja, ja, ja, ja)... para terminar de avergoñar ao autoproclamado "Docto en historia" en cuestión, lanceille o de Aníbal, as súas campañas contra os romanos e como nunca logrou subxugarlles (aquí, é mellor que aclare, para quen lle interese sabelo... Aníbal, xamais, reitero JAMAS conquistou aos romanos, que aínda que tivo a roma cercada por tres días, non logrou que os romanos rendésense, e cando decidiu por fin entrar en roma, atopouse a cidade baleira, bastará con ler a vida de Aníbal e comprenderán o que digo, noutras palabras, gañou batallas, pero non a guerra; non logro comprender como algúns "imbéciles" teñen a convicción pola contra)... neste punto, tal "Versado en historia" xa non puido máis... preferiu retirarse raudamente, argumentando que lle era tarde para regresar ao traballo... ao meu parecer, os homes, cando se trata de ir tras unha muller, son (fóra duns poucos que eu saiba) uns guarros leviatanes, perseguindo a súa presa, un trofeo para exhibir...
O único con quen me sentiu a gusto falando de historia e tantos outros temas, un dos poucos con quen tiven oportunidade de practicar o meu escuálido e oxidado francés, resultou finalmente, un namorado... hase prendado segundo el, de todo o conxunto, máis, non é o meu tipo, é agradable, gozaba da súa compañía e os seus coñecementos, pero non é o meu tipo, non logro verlle no sentido home-muller... e por máis que me pretenda, xamais chegarei a sentirlle como espera de min... converténdose cos seus sutís e veladas declaracións, nun amolo, volvéndose unha incomodidade a súa compañía, terminando eu, en tratar de evitarlle se me é posible...
Deses que forman a excepción antes mencionada, son aqueles que lograron atraer a miña atención de modo intelectual... e afortunadamente, se chegaron a sentir certa atracción por min, coidáronse de non facermo saber, evitándonos os desgustos que poidan levar estas declaracións...
Non hai caso, o meu corazón pechouse e tirou a chave...
Heime desencantado da vida, ou máis ben devandito, perdín a esperanza de atopar a ese "alguén", e se lle atopase, non se se me animaría a incitar algo máis, aprendín de forma moi dolorosa e difícil que, non é prudente deixarse levar polo primeiro parvo que che faga sentir amada ou desexada? pois, podes terminar sufrindo unha decepción tan desgarradora, brutal e abafadora, que ben podería deixarche marcada polo resto da vida...
Con todo isto, nestes días tan desventurados para min, desexaría non haberme levantado da miña cama, ansiando ceder aos meus impulsos de querer quedarme retozando entre as sabas, en compañía dun bo libro ou unha boa película, aínda que me atrae máis o primeiro? Forzándome ao mesmo tempo en, facer uso de todas os meus histriónicas dotes de actriz, para manter aquela convincente fachada de alegría, así non ferir nin facer dos meus, victimas dos meus estados tormentosos...
Mal humor... a fuga
Soou o maldito espertador
Rouboume os poucos soños
Que andaban polo colchón
Aferreime a eles
Non me podo levantar
Non me apetece vivir
Hoxe non quero traballar
Sigo intentando vivir
Desde que ti non estás
Sigo intentando vivir
Desde que ti non estás
Hoxe púidome o mal humor
Gañoume a partida
Ao bar das miñas dúbidas vou
Nun vaso á deriva
Non me aburras por favor
Eu só quero durmir
Ou che calas ou me vou
Todo o que o teu has dao
Tireino ao lixo
Todo o que o teu has dao
Tireino ao lixo
Cando os días búrlanse de ti
Cando o desexo non che visita
Se ata ti esquecíchesche de ti regáloche un sorriso
Non me podo levantar
Non me apetece vivir
Hoxe non quero traballar
Sigo intentando vivir
Desde que ti non estás
Sigo intentando vivir
Desde que ti non estás
Cando os días búrlanse de ti
Cando o desexo non che visita
Se ata ti esquecíchesche de ti regáloche un sorriso
Un sorriso
Un sorriso
Un sorriso
Un sorriso
No hay comentarios:
Publicar un comentario